047 Eleanor

'Ell, kom nou mee spelen.' een kleine, blonde jongen neemt mijn hand vast en probeert me mee naar het bos te krijgen.
'Nee broer, ik wil niet. Heb pijn aan mijn voet.' zeg ik hem. Mijn voet voelt pijnlijk aan, alsof ik in een stuk glas ben gaan staan.
'Ell, kom mee.' zegt hij opnieuw, maar toch geef ik niet toe.
'Daimon, laat je zus eens rusten.' klinkt de zangerige stem van mijn moeder. Mijn broer kijkt me zielig aan, net of hij zich alleen voelt. Mijn moeder komt naast me op bed zitten en verzorgt mijn voet, zodat het snel kan genezen.
'Waar is Daimon?' de kille stem van mijn vader klinkt doorheen de kamer en zelfs ik krimp in elkaar. Hij komt mijn kamer in, waarbij een vleugje alcohol de kamer vult. Vader kijkt me even aan, waarna hij boos naar Daimon kijkt.
'Hij moet weg, Mina. Als het zo doorgaat, is hij nog de gevaarlijkste van de twee en hij kan zich niet transformeren. Hij mag Eleanor geen pijn meer doen, nooit meer.' de toon waarop hij dat alles zegt, maakt me aan het huilen. Daimon zelf wordt lijkbleek, waarna hij flauwval op de grond.
'Ik zal zorgen dat hij weggaat, je zal hem nooit meer zien.' zegt mijn moeder. Ik ben woedend op haar, hoe kan ze mijn broer zomaar weg willen!
'Nee, Daimon mijn broer. Daimon blijf hier!' roep ik, maar geen van beiden reageren op mij. Vader beent de kamer uit en moeder neemt een grote spiegel vast, die ze ten midden van de kamer zet. Met Daimon in haar armen, zegt ze een paar onbekende woorden en hij is terug wakker.
'Mama, geen pijn doen!' roept hij, maar al snel bedaart ze hem.
'Ik ga je geen pijn doen Daimon, ik hou teveel van jou. Mama gaat je in de spiegel verstoppen, dan kan papa niet meer boos zijn.' zegt ze. Hij kijkt haar verbaasd aan, als teken dat hij haar niet begrijpt.
'En zus dan?' vraagt hij haar. Tranen hopen zich op in de ogen van mijn moeder en dat laat zien dat ze er de grootste moeite mee heeft.
'Zus blijft bij mama.' zegt ze en Daimon huilt meteen.
'Zus mee, Daimon wilt niet alleen zijn.' huilt hij. Moeder legt haar hand op zijn hoofd en zegt vele woorden, waarna ze Daimon naar de spiegel duwt. Ik verwacht dat hij daardoor zou vallen op de spiegel en deze in duizenden stukjes zou breken, maar de spiegel blijft mooi staan. Mijn moeder brengt de spiegel naar me toe, waarin ik Daimon duidelijk zie. Ze laat me een paar woorden herhalen, waarna hij verdwijnt en ik achterover val op bed en langzaam het bewustzijn verlies.


'Eleanor, wordt wakker.' klinkt een zachte stem. Als ik mijn ogen open, zie ik een man met blonde haren bezorgd naar me kijken. Verrast kijk ik hem aan, niet wetend wie hij is. Ik probeer rechtop te zitten, maar hij houdt me tegen.
'Vader zei dat je moest blijven liggen tot hij terug was.' zegt hij. Meteen komen er opnieuw herinneringen vrij en mijn hoofd slaat weer op hol.
'Daimon?' vraag ik hem en hij glimlacht naar mij.
'Dat ben ik.' zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan, hij lijkt helemaal niet op de persoon die ik zag in mijn dromen en dat vind ik niet erg. Die persoon vond ik maar duister en hopelijk is hij hier nu anders. Vlak voor ik hem iets kan vragen, gaat de deur open en komt Thranduil naar binnen.
'Oké Daimon, hier heb ik een drankje waarmee je je geheugen terug krijgt zoals je hoort. Al die vroegere herinneringen zullen weggaan en plaats maken voor je echte herinneringen.' zegt Thranduil. Hij geeft het drankje aan Daimon, waarna hij naar mij toe komt.
'Hoe voel je jou nu?' vraagt hij me.
'Het gaat, hoe lang lig ik hier al?' vraag ik hem. Even lijkt hij te aarzelen, alsof hij al weet dat het antwoordt me niet gaat bevallen.
'Tien dagen.' zegt hij toch. Mijn ogen worden groot bij het horen van die aantal dagen, Thorin zal doodongerust zijn.
'Ik moet terug naar Erebor, Thorin..' zeg ik en probeer op te staan. Maar mijn vader houdt me tegen, waardoor ik niet eens rechtop kan zitten.
'Je moet eerst rusten, wat we gedaan hebben zal zwaar op je lichaam wegen. Met wat geluk kunnen we binnen vijf dagen vertrekken.' vertelt hij me. Naast ons laat Daimon plots de beker vallen, draait zich om naar mij en begint me volop te knuffelen.
'Ik heb je gemist, zus.' zegt hij met schokkende schouders.
'Ik jou ook, broer.' zeg ik hem en hou hem stevig vast, bang om hem opnieuw te verliezen.

Na nog twee dagen van platte rust, verplicht door mijn vader, sta ik eindelijk op uit het bed en kleed ik me om. Het voelt goed om eindelijk uit het bed te zijn, maar ik voel me al snel licht in mijn hoofd en moet alles vasthouden om niet te vallen.
'Kan je niet beter nog wat rusten?' vraagt Daimon bezorgt. Ik kijk hem met een glimlach aan, het is lief dat hij zo bezorgd is.
'Nee, ik moet zo snel mogelijk naar Thorin toe.' zeg ik hem en hij knikt.
'Hij begrijpt het heus wel.' zegt Daimon, maar daar ben ik niet zo zeker van. Ik ben zomaar weg gegaan van hem, ook al heb ik zijn zus verteld om hem in te lichten dat ik zo snel mogelijk terug zou zijn.
'Kom, dan gaan we samen wat eten.' zegt Daimon en steekt zijn arm uitnodigend uit. Ik leg er mij hand op en samen gaan we naar de rest, om in alle rust te kunnen ontbijten.