Hoofdstuk 1.

Het was een woensdagochtend in de vakantie toen Renzo het glinsterende poeder uit zijn handen liet glijden. Hij stapte de haard in, riep 'De Wegisweg!' en verdween uit zijn huis. Even tolde de wereld om hem heen en hoorde hij een enorm gebulder en toen stond hij plotseling in de drukste winkelstraat van Londen. Althans - de drukste winkelstraat voor tovenaars.
Hoewel het nog vroeg in de ochtend was, liepen er al veel tovenaars en heksen rond. Renzo moest op drie mensen wachten voor zijn vader ook via het haardvuur op de Wegisweg arriveerde. Zijn vader had in zijn schoudertas het papier met de spullen en de boeken die de eerstejaars nodig hadden. Het meeste wat ze nodig hadden was bekend: zijn uniform, die bestond uit drie gewaden, een puntmuts, een paar handschoenen en een wintermantel, een boekenpakket en natuurlijk de overige benodigdheden, zoals een toverstaf, een ketel, een set kristallen flesjes, een telescoop en een set weegschalen. Zijn vader had die spullen al eerder ingekocht; vandaag was vooral gericht op de lectuur en, het allerbelangrijkste, zijn toverstaf. Al zijn hele leven had Renzo er naar uit gekeken om te mogen toveren en daarvoor had hij zijn eigen toverstok nodig.
Phil nam Renzo dan ook eerst mee naar Olivander. Renzo was in zijn leven niet vaak op de Wegisweg geweest, maar altijd had hij stiekem naar binnen gekeken bij Olivander. Het was een smalle en sjofele winkel, maar voor Renzo altijd het kijken waard. Hij was dan ook zenuwachtig voor het bezoekje aan de winkel.
Toen hij naar binnen stapte, klingelde er een bel. Renzo herkende de oude man met zijn grote, bleke ogen van alle keren dat hij naar binnen gespiekt had, als meneer Olivander. De man keek echter niet naar Renzo, maar had zijn blik strak op zijn vader gericht. 'Goedendag.'
'Mijn zoon Renzo heeft een stok nodig,' zei Phil zonder enige omhaal, met een toon die dwingend en neerbuigend klonk. Renzo voelde zijn wangen gloeien toen hij naar de toonbank liep.
'Juist. Natuurlijk.' Meneer Olivander liep naar Renzo toe en leunde over de toonbank naar hem toe. Renzo had het gevoel alsof hij gekeurd werd toen de ogen van meneer Olivander hem van top tot teen bekeken. 'Wat is uw stafarm?'
'Eh - links.'
'Wilt u uw hand uitsteken? Ja, dank u.' Hij legde een meetlint tegen Renzo's arm aan, die automatisch de verschillende afstanden begon op te meten. Ondertussen klom meneer Olivander bij een klein trappetje op en pakte één van de vele lange, smalle dozen. Dozen vol toverstokken, dacht Renzo, en één daarvan zou hem uitkiezen. 'Genoeg.' Zodra meneer Olivander het zei, viel het meetlint in een kluwen op de grond. Meneer Olivander opende de doos die hij had gepakt en gaf de stok aan Renzo. 'Vierentwintig komma twee centimeter, essenhout, inflexibel. Kern van drakenhartenbloed. Probeer deze eens uit.'
Renzo nam nerveus de stok aan en zwaaide er mee. Meneer Olivander keek even bedenkelijk en nam de stok toen weer van hem over. 'Nee, deze kern past niet bij jou.'
Phil trok even zijn wenkbrauwen op; Renzo wist dat zowel zijn als Raechels toverstaf drakenhartenbloed bezat en ze hadden verwacht dat het ook voor Renzo's stok zou gelden.
Hij kreeg een nieuwe stok in de handen gedrukt: 'Twintig centimeter, hout van een zilveren linde, kern van eenhoornhaar. Erg flexibel.' Bij het aanpakken van die stok wist Renzo direct dat de stok hem gekozen had: zijn vingers begonnen te gloeien, bij zijn zwiep gaf de stok licht en spoten er vonken uit de punt. 'Heel goed, heel goed!' riep meneer Olivander. 'De stok heeft u gekozen!'