046 Eleanor

De kamer waar ik nu ben, is helemaal in het wit gezet. Witte muren, een wit bed met witte lakens, witte kastjes en een spiegel met witte randen. Een hele nacht heb ik hier geslapen, wel ja gewoeld tot ik in slaap lag en een paar uur nadien wakker geworden door geklop op de deur. Een vrouw bracht me een wit kleed en witte schoenen, waarna ze snel weer vertrok uit de kamer. 'Niemand wilt bij jou blijven, alleen maar ik. Doe me dit niet aan en laat me bij jou, Eleanor.' ik ga voor de spiegel staan, die veel groter is dan mezelf.
'Het is beter zo, ik wil niet zo blijven leven en vaak in discussie met jou zitten. Want ik wil mijn leven met Thorin herbeginnen, terug samen kunnen zijn. Maar als jij er bent, verstoor je alles en je komt tussen alle gesprekken door wanneer jij het wilt. Het maakt me gewoon gek.' vertel ik zacht, maar oprecht. Voor ik nog verder kan praten, wordt er opnieuw kort geklopt en gaat de deur open. Het is mijn vader, Thranduil, die binnenkomt en hij heeft een mand met zich mee.
'Eleanor, ga even op het bed zitten want we moeten eerst alles goed overleggen.' zegt hij en ik zet me neer. Hij komt naast me zitten, zet de mand naast hem op de grond en kijkt me vervolgens wat bezorgd aan.
'Zeker van dat je dit wilt doen? Want er zijn verschillende, nieuwe factoren die ik te weten ben gekomen.' zegt hij.
'Wat dan?' vraag ik nieuwsgierig, maar daar lijkt hij niet echt blij mee te zijn met die vraag.
'Wel het kan zijn dat Daimon geen tegenbeeld is.' zegt hij en verrast kijk ik hem aan. 'Onmogelijk, ik ben hier al zolang als ik me kan herinneren. Die optie is al uitgesloten.'
'Daimon zegt dat het niet kan, dat hij hier al zit sinds hij zich kan herinneren.' vertel ik mijn vader.
'Het is goed mogelijk, er bestaan meer dan genoeg spreuken om iemand geheugen te vertroebelen en een andere waarheid in te zetten.' zegt hij en meteen denk ik terug aan mijn moeder. Ze heeft inderdaad zoiets bij mij gedaan, ter bescherming tegen mijn vader.
'En als hij geen tegenbeeld blijkt te zijn, wat dan?' vraag ik aan mijn vader. Even lijkt hij na te denken, net of hij het niet goed meer weet.
'Wel, ik heb vernomen dat er verschillende opties zijn. Hij kan als gedachte aan je stiefvader in je hoofd zitten, door de onsterfelijkheid die je via de ketting van hem hebt over gekregen.' zegt hij. Meteen voel ik om mijn nek, maar het is er niet meer.
'Mijn ketting... het is weg.' zeg ik, lichtjes in paniek. 'Die zal wel kapot zijn gegaan door je drakentransformatie. Een draak zijn huid is dikker dan zo een ketting hoor.' Even zucht ik diep, dus daarvan zal het al niet zijn.
'Nee, het is kapot dus kan het dat niet zijn.' zeg ik en Thranduil knikt instemmend.
'Dan zijn er nog meer opties, maar die zijn ver gezocht en ik denk niet dat een ervan jou probleem is. Ik denk wel dat hij je tweelingsbroer is.' zegt hij en met geschrokken gezicht kijk ik hem aan.
'M-mijn broer?' vraag ik stotterend en ook Daimon is compleet stil geworden.
'Ja, je broer. Het kan zijn dat om een of andere reden je moeder hem heeft moeten verstoppen en dit als enige uitweg zag. Ze heeft twee lichamen tot een gemaakt, waardoor jij zijn gedachten ook hoort. Daimon zit dan ook in een soort van spiegelwereld, die je in je dromen kan bezoeken. Ben je er al eens geweest?' legt hij uit, waarna hij een vraag stelt. Ik knik enkel mijn hoofd, niet in staat om iets te kunnen zeggen.
'Dan denk ik dat we daarvoor gaan. We zullen zoals voorzien hem in de spiegel stoppen en normaal gezien als we de spiegel stuk gooien, wordt Daimon bevrijdt.' zegt Thranduil.
'En wat als het dat niet blijkt te zijn?' vraag ik hem, al wetend wat het antwoordt is.
'Dan sterft hij.' zegt hij. Zijn blik staan vol medelijden en verdriet, want tenslotte is het ook zijn zoon.
'Oké, we zullen het zo doen want ik geloof erin dat het ons allen zal helpen. We moeten Daimon bevrijden, ik wil mijn broer wel eens zien.' zeg ik wat opbeurend, maar het lijkt niet te helpen. Thranduil gaat rechtstaan, pakt het mandje en gaat naar een van de lage kasten, om die als tafel te gebruiken.

Nadat Thranduil alles heeft klaargelegd, wenkt hij me bij hem en ik stap naar hem toe.
'Oké, jij moet naar de spiegel kijken en ondertussen maak ik een drankje klaar. Ondertussen zeg ik verschillende woorden, terwijl je aan Daimon denkt. Je moet je inbeelden hoe hij langzaam van je wordt gescheiden en dat hij in de spiegel zit. Hoe hij daarna bevrijdt wordt en dat je hem kunt omhelzen.' legt Thranduil me kort uit.
'Dat snap ik, ik zal mijn best doen om dat zo goed mogelijk te doen.' antwoord ik en hij knikt goedkeurend. Ik kijk naar de spiegel, terwijl mijn vader verschillende woorden in het elfs zegt. Langzaam beeld ik me in hoe Daimon uit mijn lichaam komt en naar de spiegel stapt, terwijl mijn vader het drankje mengt.
'Drink dit, maar hou je ogen op de spiegel.' waarschuwt hij me, waarna hij een klein flesje geeft. Ik drinkt het leeg, zonder mijn ogen van de spiegel te halen. Een vieze smaak blijft in mijn mond hangen, maar ik verschiet pas echt als ik een wit licht vanuit mijn handen en voeten zie gaan naar de spiegel. Ik beeld me verder in dat ik Daimon zie en een paar minuten later zit hij effectief in de spiegel. Zoals Thranduil al zei, beeld ik me in hoe het lukt om hem uit de spiegel te krijgen en dat ik hem kan knuffelen. En net op dat moment val ik achterover en wordt het zwart voor mijn ogen.