A ranger/traitor 234

In de deuropening stond echter geen woeste zeerover met een strijdbijl, maar een soldaat van de eigen wacht.
“Er komen Skandiërs hierheen gevaren!”
“Hoeveel schepen?” vroeg de prinses kalm.
“euh… één”, zei de soldaat. Gilan stak zijn mes weer weg.
“Halt!” zei hij.
“Of Will”, vulde Evanlyn aan.

Zo snel ze konden haastten ze zich naar de steiger.
“Ze hebben wel lef om hierheen te komen varen, terwijl zowat elke Aralueen hen rauw lust”, zei Gilan. “Grijze Jager aan boord of niet.”
“Lef hebben ze zeker”, zei Evanlyn. Gilan tuurde naar het schip dat steeds dichterbij kwam. En ja hoor, daar zag hij een klein groen vlekje aan de reling staan en naast hem:
“Arnaut!” De prinses herkende haar echtgenoot op datzelfde moment. Onder de toegesnelde ridders en soldaten stegen verbaasde kreten op. Zij dachten dat Arnaut met het leger langs de kust patrouilleerde. Hoe kon hij dan op een Wolfsschip terecht komen?
Arnaut wachtte niet tot het schip vastgemeerd lag, maar sprong gewoon over de reling van zodra ze de kade bereikt hadden, lande soepel op zijn voeten en rende, heel on-adellijk, op zijn vrouw af om haar te omhelzen.
Halt deed het kalmer aan en liep op Gilan af.
“Je verkeerd dus nog onder de levenden”, zei Halt. Gilan glimlachte naar zijn oude leraar.
“Ja, jij ook, maar wat heb jij uitgestoken? Evanlyn kwam er niet aan toe om het me te vertellen.”
“Lang verhaal, maar…”
“Wacht even”, onderbrak Gilan hem. “Ik moet je nog voorstellen aan mijn leerling Corn. Kom eens hier Corn.” Er kwam geen reactie. Gilan draaide zich om. “Corn?” Maar zijn leerling was in geen velden of wegen te bekennen. “Ik denk dat hij niet bij de Skandiërs in de buurt wilde komen”, zei Gilan. “Zijn vorige leraar is vermoord toen hij nog maar een week in de leer was."