• 1.9 •

Hyvro werd steeds strenger tegenover Emily. Zij kreeg steeds minder vrijheid, terwijl haar oudere zussen juist steeds meer vrijheden kregen. Pas toen Emily op de leeftijd van zes jaar begon te merken dat ook haar jóngere zusje dingen mocht die haar verboden waren, begon Emily zich tegen haar ouders te verzetten. Het begon met kleine dingen. Als Vivienna haar bijvoorbeeld vroeg haar eten op te eten, dan weigerde ze, en dan plukte ze ’s avonds stiekem wat zeewier om haar rommelende maag toch tevreden te houden. Op andere momenten zwom ze zo snel mogelijk weg, maakte niet uit waarheen, als haar ouders even afgeleid waren. Ze realiseerde zich niet dat haar ouders haar alleen maar strenger zouden behandelen door haar gedrag. Ze vond het gewoon niet eerlijk.
Ze was jaloers. Het was een gevoel die ze niet onder woorden kon brengen, maar die ze wel voelde, ook al wilde ze het helemaal niet voelen. Ze wenste vaak dat Dianna degene was die steeds aan haar moeders hand moest zwemmen, of dat Sofia en Kelly degenen waren die niet buiten het zicht van hun ouders mochten spelen, in plaats van zij. Ze voelde zich dan direct een vreselijk kind, want ze wilde het allerliefste gewoon lekker mét haar zusjes spelen. Die gedachten gingen gepaard met een groot schuldgevoel, want ze gunde het haar zusjes ook helemaal niet. Ze wilde gewoon doen wat zij deden, zonder de priemende blik van haar ouders in haar rug. Ze begreep niet waarom haar zusjes nooit op hun donder kregen, en zij wel. Wat deed zij dan fout?
Ze kon niet weten dat haar ‘fout’ bij iets lag wat zij nu eenmaal in zich had: haar nieuwsgierigheid. Ze wilde alles weten, alles gezien hebben, alles aangeraakt hebben. Ze wilde weten hoe die enge mensen eruit zagen, waarom hun gezin zich verborg voor haaien, en of er ook lieve haaien of lieve mensen waren. Ze was naïef, maar zelfverzekerd, en ze nam dingen niet zomaar aan voor waarheid: ze wilde zelf uitpluizen of het inderdaad klopte voordat ze iets geloofde.
Maar hoe meer vrijheid Emily wilde, des te steviger ze vastgehouden werd door haar ouders. Er ontstond een vicieuze cirkel waar zowel ouders als kind leed bezorgde, maar het lukte beide partijen niet om die te verbreken.
Vivienna raakte opnieuw zwanger. Het zou haar zevende dochter worden, al probeerde ze zich voor te houden dat het haar zesde dochter was. Ze had een nieuwe manier gevonden om haar verdriet te beperken: sinds de geboorte van Amanda probeerde ze alles te vergeten wat betrof het verdwenen ei. Ze deed alsof ze nooit zwanger was geraakt en ze nooit van een ei was bevallen. Ze loog zichzelf voor om zich beter te voelen en ze wist zichzelf zelfs bijna te overtuigen. Bijna, want ze zou het nooit volledig vergeten. Het verdriet zou ze nooit helemaal kwijtraken, noch de angst om opnieuw een kind te verliezen.
Tien maanden later werd Avalon geboren en drie jaar later werd Lorelei geboren. En toen Lorelei drie jaar oud werd, werd Vivienna’s grootste angst werkelijkheid.