SF ~ 10

Ik begeleid Laila over het park aangezien de parkeerplaatsen voor het personeel aan de andere kant is, een geheel afgelegen gebied om precies te zijn.
Laila kijkt haar ogen uit aangezien we na de dood van onze vader niet echt meer op vakantie zijn geweest. En aangezien Laila nog erg jong was is ze dus op weinig plekken geweest.
''Dit is zo veel cooler dan een midweek naar Brabant'' merkt ze op terwijl ze de koffer achter zich aan trekt. Vroeger betaalde mijn ouders alles samen maar sinds mijn vaders overlijden heeft mijn moeder als weduwe en alleenstaande moeder van 3 kinderen alles alleen moeten betalen. Daarom liep Laila uiteindelijk met afgedankte kleding van mij, woonde we met z'n vieren op een kleine vierkante meter en konden we weinig op vakantie. Het was niet altijd leuk, maar dat heeft ons wel als een hecht gezin gevormd.
''Ik heb een kamer voor je kunnen boeken. Ik beloof niet dat het een enorme kamer is met het beste uitzicht, maar het is tenminste iets'' we stappen de lift in en ik druk op de knop naar de vierde verdieping. We lopen over de lange gang en als we bij de deur staan haal ik het pasje ervoor waardoor de deur van het slot gaat. Ik laat Laila als eerst naar binnen. Het is niet veel. Een korte gang met links een kleine badkamer en als je uit komt in de grote kamer, staat er een éénpersoons bed met een nachtkastje, een kleine tv en een bureautje. Hier en daar hangen wat schilderijen en er is een kleine kledingkast in de hoek gepropt. Deze kamer word meestal verhuurt aan zakenmensen die alleen in de kamer zijn om te slapen en affaires te hebben.
''Het is tenminste groter dan mijn kamertje thuis'' zegt Laila met een glimlach, maar die verdwijnt snel als ze het uitzicht ziet van een bouwterrein. ''Ik had alleen wel liever mijn uitzicht van Amsterdam gehad''.
''Met dat onweer, regen en plassen ter grote van een oceaan''? vraag ik sarcastisch en Laila haalt haar schouders op. We zijn alle drie geboren en getogen in Amsterdam en nadat mijn moeder niet meer alleen het huis kon betalen, zijn we naar iets kleiners verhuist. Eerst sliep ik met Laila op 1 kamer, maar tegen de tijd dat ik een plekje voor mezelf wou ging onze broer op kamers wonen in Utrecht waardoor Laila het zolderkamertje kreeg.
''En wat maakt het uit. Je bent als het goed is alleen hier om te slapen'' ik geef haar een knipoog en ze rolt met haar ogen als ze begrijpt wat ik bedoel. Niks romantisch uitzicht, heeft ze ook geen reden om jongens mee te nemen. ''Ik ga weer aan het werk, ik neem aan dat je weet hoe alles werkt''?
''Ja ja, ga jij nou maar weer achter de balie staan en mooi te wezen'' antwoord ze geïrriteerd. Tja, ik ben en blijf je grote zus.
Ik loop de gang door en druk op het knopje zodat de lift op deze verdieping komt. Mijn gedachten dwalen weer af naar mijn vader. Het is vandaag alweer 10 jaar geleden overleden. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik mijn laatste telefoongesprek met hem had. Hij was klaar met werken en belde me of ik aan mijn moeder wou vragen wat we aten. Daarna maakte hij een grapje en vroeg of hij even voor ons langs de McDonalds zou rijden en vroeg hoe mijn schooldag was. Mijn school was net een weekje begonnen dus vertelde ik uitgebreid over de introductie van die dag. Hij hing op met de woorden 'Ik hou van je' en uiteindelijk stond de politie voor de deur dat hij een auto ongeluk had gehad. Hij was aangereden door een tegenligger en van de baan geraakt waarna hij een enorme klap tegen de vangrail maakte. De tegenligger was op de vlucht voor de politie en reed dus met een enorme snelheid d mijn vader onmogelijk heeft kunnen overleven. Reanimatie mocht niet meer baten.
Ik schrik op als iemand achter mij zijn keel schraapt. Ik stap stil de lift in en hij komt erbij staan. Eerlijk gezegd sta ik nu liever alleen in de lift aangezien ik tranen voel opwellen. Het lijkt nog zo kort geleden...
''Gaat het''? vraagt een mannelijke stem bezorgt. Ik kijk op en twee blauwe kijkers komen die van mij tegemoet. Ik herken het gezicht ergens van. Ik probeer te bedenken wie het is maar mijn aandacht word afgeleid door zijn perfecte kaaklijn en zijn prachtige blauwe ogen. Ik knik zacht, aangezien ik er een beetje verlegen van word.
''Zeker''? vraagt hij nogmaals. Ik knik nogmaals en scheur mijn blik van die van hem als de lift op de begane grond is en de liftdeuren open gaan.