A ranger/traitor 232

Gilan en zijn leerling reden de poort van kasteel Araluen door. De hoeven van hun paarden kletterden op de brug. Het was lang geleden dat hij nog in het kasteel geweest was. Dit was dan ook geen tijd van beleefdheidsbezoekjes.
Een bediende kwam op hen afgelopen en boog bijna dubbel.
“Kunnen we u helpen met voor uw paarden te zorgen?” Zelfs als ze op bezoek gingen bij de koning of zijn dochter, zorgden grijze jagers het liefst zelf voor hun paarden, maar nu was tijd erg kostbaar.
“Ja, dat mag”, zei hij terwijl hij een paar keer geruststellend op Bles’ schouder klopte. Anders zou een jagerspaard nooit met een vreemde meegaan. Uit zijn ooghoek zag hij Corn hetzelfde doen. Hij knikte hem goedkeurend toe.
“De prinses verwacht jullie.” Gilan knikte.
“Ik ken de weg.”

“Heb je de prinses al eens eerder ontmoet?” vroeg hij zijn jonge leerling. Corn schudde zijn hoofd.
“Je zal wel gehoord hebben over protocol en meer van dat?” Corn knikte.
“Het eerste wat je moet weten is dat prinses Cassandra daar niet veel van moet hebben en Grijze Jagers evenmin, dus als er verder niemand bij is, smijten we dat overboord.” Corn knikte weer.
Ze waren ondertussen aangekomen bij de studeerkamer van de koning, die nu eigenlijk vooral door Evanlyn gebruikt werd. In gedachten noemde Gilan de prinses nog altijd bij haar schuilnaam die ze, ondertussen jaren geleden, in Gallica aan hen verteld had. Hij klopte aan.
“Binnen.” Gilan opende de deur. De prinses was in gesprek met iemand van de diplomatieke dienst.
“… Ik breng u morgen verslag uit, prinses.”
“Doe dat Sebastiaan.” Een beetje verbaasd dat de prinses blijkbaar wist hoe hij heette, haastte de klerk zich de kamer uit.
“Gilan, fijn om je levend en wel weer te zien.”
“Het heeft soms niet veel gescheeld, maar ik leef inderdaad nog”, zei Gilan ernstig. Hij was het gevecht aan de kust waar Corn en hij bijna het loodje gelegd hadden nog lang niet vergeten. Iedere keer als hij terugdacht aan de enorme bijl boven Corns hoofd, kreeg hij koude rillingen.
“En dat is je leerling, Corn, als ik me niet vergis, Gilan?”
“Ja, inderdaad.”
“Ga zitten allebei. Ik stel voor dat jullie eerst vertellen over jullie belevenissen en daarna vertel ik wat ik weet.” Gilan knikte. Dat was een voorrecht van de prinses. Zij kon als eerste haar nieuwsgierigheid bevredigen.