2. Rust... (Hartverwarmend hoofdstuk)

Wyta stond aan de voet van de berg en keek om hoog. Even sloot ze haar ogen en nadat ze die weer open deed, begon ze aan haar klim. Het was niet moeilijk, want ze wist precies waar het veilig was om te gaan staan. Bovendien was ze hier al veel vaker geweest en als ze viel had ze altijd nog haar vleugels.
Aangekomen bij de top keek Wyta rond. Toen ademde ze de frisse lucht in en huilde met een krachtige stem. Het voelde fijn en luchtte op.
Water in het meer bewoog wat. Het geluid van de zachte trillingen werden opgevangen door Wyta's goede oren. Daarna keek ze omhoog. Het was een prachtig heldere nacht. Sterren twinkelde vrolijk en de maan stond trots in de donkere hemel.
Een zacht briesje speelde met Wyta's vacht. Wyta stook haar neus omhoog en sloot haar ogen. 'Heerlijk...' dacht ze.
Wat vissen sprongen uit het water van het meer. Wyta keek er naar en glimlachte. Maar toen de vissen weer verdwenen in het water, zag haar oog een diepe duisternis in de verte. Wyta dacht na. 'Het Zwarte Wolven Rijk... Waarom vielen ze ons aan...? Waarom zijn ze zo boos op ons...? Wat hebben wij mis gedaan tegen ze...? *zucht*... Er zijn zoveel vraagtekens als je er eigenlijk goed bij stil staat... Ik wou dat alle wolven gewoon in vrede met elkaar konden wonen...'. Wyta staarde in het verre zwartte.
'Ah, daar ben je. Ik heb je overal-'. Wyta keek achterom. Syto stond een paar passen achter haar. 'Staar je weer naar het uitzicht?' vroeg hij, terwijl hij naast haar kwam zitten. 'Tja... Het brengt me tot rust als ik even vol met gedachten zit' antwoordde Wyta, die ondertussen al weer in de verte keek.
Syto krulde zijn staart wat om die van Wyta. 'Eigenlijk... sta ik er nu pas bij stil...'.'Waarbij stil?'. 'Dat we eigenlijk niet weten waarom de zwarte wolven ons aanvielen...'.'Waarom... Tja... Je hebt daar wel een punt Wyta...'.'Als ik nu alleen wist waarom, dan zouden we misschien vrede kunnen sluiten met ze... Ik wil gewoon vrede... Het best voor iedere wolf...'.
'Vrede... Gewoon vrede...' fluisterde Syto. Wyta keek hem met haar diepe blauwe ogen aan en legde daarna haar kop op de schouder van Syto. 'Wat er ook gebeurd, ik zal je beschermen...' fluisterde hij in Wyta's oor. Wyta bloosde een beetje. Syto was haar beste vriend en ze vond het heerlijk om tegen zijn warme vacht aan te zitten. Het werd steeds wat koeler. Syto sloeg zijn vleugel om Wyta als een soort deken om haar warm te houden. 'Syto... Zullen we morgen naar het lab van Pof en Rof, om te kijken of hun misschien iets weten...?' vroeg Wyta zacht. 'Goed...' antwoordde hij zacht. 'Maar eerst wil ik nog even genieten van dit prachtige uitzicht...'. 'En van jou...' dacht hij.