Hoofdstuk 4 ~

Noah’s point of view

Dat ging al lekker, de eerste dag nog heb ik me al compleet voor lul gezet. Iris kwam niet meer bij van het lachen, en achteraf gezien vond ik het ook wel grappig, maar dat zal ik haar niet laten merken. Als ze lacht ziet ze erg heel anders uit. Jonger, gezonder, mooier… Ze heeft een lieve lach. Aanstekelijk.
Als ons eten op is, gaan we terug naar Iris’ kamer, waar Mariah al op ons staat te wachten. Ze begroet ons vrolijk. Er wordt me verteld dat Iris moet douchen en daar heeft ze hulp bij nodig. Het ziet er niet naar uit dat ze van plan zijn het rustig aan te gaan doen met mij. Met een soort lift moeten we haar uit haar rolstoel halen en dan moet ik haar broek en slipje uittrekken. Ik vind het erg ongemakkelijk en opnieuw herinner ik me wat ik had gezegd. “Een last voor de maatschappij”. Zo voelt het nu al helemaal. Zelf trekt ze haar shirt en bh uit en dan zetten Mariah en ik haar op de stoel onder de douche. Ik heb nog nooit een meisje naakt gezien en voel me niet echt op mijn gemak. Ik begin me ook uit te kleden. ‘Hohohohohoho! Wat ben jij van plan?’ Vraagt Mariah geschrokken. ‘Wat? Moet ik dan met kleren aan onder de douche gaan staan?’ Antwoord ik verbaasd waarop Iris en Mariah in de lach schieten. ‘Mijn handen doen het nog.’ En terwijl ze het zegt, maakt Iris een soort Jazzhands gebaar. Ik trek mijn shirt weer aan en ik voel mijn gezicht rood worden. Ik ben lekker bezig, dat is de tweede keer vandaag dat ik mezelf voor schut zet. Ik geef haar de shampoo aan en ze draait de douchekraan open. ‘Ik roep wel als ik klaar ben.’ Zegt Iris en ik knik. Mariah en ik lopen de badkamer uit. ‘Het spijt me, Mariah. Ik wist niet… Ik wou gewoon… Het was dom van me.’ Mariah glimlacht naar me. ‘Het geeft niet, je wou alleen helpen. Toch?’ Ze kijkt me grijnzend aan en ik knik onschuldig. ‘Kom, ik zal je laten zien waar je bed ligt.’ Mariah draait zich om en loopt naar Iris’ bed. Daaronder trekt ze een matras vandaan, dat keurig is opgemaakt met dekens en kussens. ‘Je trekt dit vanavond gewoon onder het bed vandaan en dan kun je zo slapen. Morgenochtend maak je het weer op en schuif je het terug.’ Legt ze uit en ik knik. Dat zal nog wat worden. Thuis heb ik een tweepersoonsbed en die neem ik al helemaal in beslag, laat staan wat er zal gebeuren bij zo’n smal matrasje. Mariah schuift het terug onder het bed en zegt dat ze over een kwartiertje terugkomt om te helpen met Iris. Ze gaat de kamer uit en nu ben ik alleen. Door de dunne muren hoor ik het water tegen de vloer kletteren en Iris zingen. Ik kijk de kamer doelloos rond en loop dan naar haar bureau. Ik kijk even om of Iris niet achter me staat en dan realiseer ik me dat dat helemaal niet zou kunnen. Ik til voorzichtig de foto op. Er staan vier mensen op, zo te zien een gezin. Ik kijk naar hun gezichten. Een man, vrouw, meisje en een jongen. Het meisje komt me bekend voor en het duurt even voor ik haar goed herken. Het is Iris! Ze zag er heel anders uit. Dun, maar niet broodmager zoals nu. Niet zo bleek. Geen wallen. En een glimlach en sprankeling in haar ogen die momenteel bij haar ontbreekt. Ook had ze nog geen rolstoel, het was dus geen aangeboren handicap. Wat dan wel? Op de foto ziet ze er heel gelukkig uit. Ze was nog jonger dan nu. Ook de rest van haar familie ziet er gelukkig uit, gewoon en normaal gezinnetje. Maar wat is er dan aan die foto dat haar zo kwetst en dat ze hem niet aan kan zien? Ik word ruw uit mijn gedachten gehaald als ik Iris hoor roepen en schrik me dood. Ik laat haast de foto vallen. Ze mag niet weten dat ik hem heb gezien, misschien wordt ze dan wel kwaad op me. Ik leg hem terug zoals ik hem had aangetroffen en begin richting de badkamer te lopen. Mee dat ik daar ben, komt Mariah aan. Mariah zegt dat ik Iris af moet drogen maar daar is zij het niet mee-eens. ‘Dat kan ik zelf wel.’ Ik geef haar een handdoek aan en ze begint zich af te drogen. Ik staar naar haar en dan port er ineens een ellenboog in mijn zij. Ik kijk op naar Mariah die lachend haar hoofd schudt. Met de lift halen we Iris weer uit de douche en ik help haar met aankleden. We kijken nog eventjes tv en dan geeft Iris aan dat ze naar bed wil. Ik heb geen zin in dat liftding, dat kost me teveel moeite, dus ik til haar zo uit haar rolstoel en leg haar in bed. Ze weegt toch nauwelijks 45 kilo. Ze kijkt me even geschrokken aan, maar zegt niets. Ik trek het matras onder het bed vandaan en kleed me om. Dan ga ik in het bed liggen. Comfortabel is het niet, maar ik zal er toch mee moeten leren leven de komende 6 weken. We liggen een tijdje zwijgend, allebei naar het plafond starend. Ik heb zoveel vragen en besluit ze gewoon te stellen. ‘Iris?’ Vraag ik. ‘Ja?’ Antwoordt ze.

Iris’ point of view

Voor mij is het douchen net zo ongemakkelijk en vervelend als voor Noah, alleen ik ben het iets meer gewend. Wie er ook komt, man of vrouw, jong of oud, ik vind het heel erg onprettig dat ze allemaal aan mijn lichaam zitten. Ik ben haast net zo vaak naakt gezien door verschillende mensen als vrouwen uit de Playboy en dat vind ik geen prettig idee. En toen begon Noah zich ook nog eens uit te kleden, ik schrok me dood! Gelukkig greep Mariah in. Achteraf gezien was het wel grappig, maar toch ook lief en schattig. Hij wou alleen helpen. Je kunt duidelijk merken dat hij het niet fijn vindt om hier te zijn, maar hij is bereid om zichzelf op te offeren. Ho wacht, ik moet hem niet te positief in gaan zien. Ik zou hem immers zo snel mogelijk wegkrijgen! Dat komt nog wel…

Na het douchen hebben we nog even tv gekeken en toen liet ik Noah weten dat ik wou slapen. We poetsten onze tanden nog en daarna tilde hij me op uit mijn rolstoel, zonder de lift te gebruiken en dat verbaasde me eigenlijk. Dat deed nooit iemand, ze behandelden me altijd alsof ik in duizenden stukjes zou breken als ze me optilden, of zelfs al aanraakten. Maar ik kan je wel zeggen dat ik dit fijner vindt. Want ik breek niet zomaar in duizenden stukjes. Ik ben nog heel. Hij trekt de dekens voorzichtig over me heen en vraagt zelfs nog of ik goed lig. Ik knik alleen maar en daarna haalt hij het matras onder mijn bed vandaan. Dat is hij vast niet gewend. Hij kleedt zich snel om en ik kijk stiekem naar hem. Hij is best gespierd. Dan gaat hij ook in bed liggen en een tijdje staren we allebei stilletjes naar het plafond. Ik kan hem haast horen denken en hoef eigenlijk alleen nog maar af te wachten op het moment dat hij het zal vragen. En niet veel later krijg ik mijn gelijk al. ‘Iris?’ Vraagt hij aan me. ‘Ja?’ Antwoord ik.