Imaginary - Ashton Irwin - Epiloog

ANNE MARIE IRWIN

Ik loop de keuken in en als ik langs het keukenraam loop, merk ik dat er voor mijn huis heel veel mensen gechoqueerd staan te kijken naar iets. Ik loop naar buiten. ‘Wat is er hier aan de hand?’ Vraag ik aan de menigte en ze wijzen naar een plek vlakbij mijn huis waar nog meer mensen staan. Ze staan voorover gebogen en zijn ergens mee bezig. Een akelig gevoel bekruipt me en mijn voeten beginnen uit zichzelf naar de plek te lopen. Van iets dichterbij zie ik iemand op de grond liggen, bewegingsloos, in een grote plas bloed. Nog twee stappen dichterbij en ik herken Ashton’s gezicht en krullen. Een vreselijke, pijnlijke gil rolt over mijn lippen en ik ren naar hem toe. Ik neem hem in mijn armen en houd hem dicht tegen me aan, terwijl ik onophoudelijk begin te huilen. ‘Ashton, mijn Ashie!’ Roep ik hees terwijl mijn tranen op zijn gezicht vallen. Ik aai door zijn haar en al snel zit ik al helemaal onder het bloed, maar dat boeit me niets. Ik wieg hem als een baby’tje en de mensen die net om hem heen stonden zetten een paar stappen achteruit om me met hem alleen te laten. Ik weet dat ze gedaan hebben wat ze konden, maar iedereen ziet die grote bloedende wond op zijn slaap wel. Hij was niet meer te redden… Ik hoor de sirenes van de ambulances en ze stoppen voor mijn huis. Ambulancebroeders met een brandcard springen uit de ambulance en snellen zich naar mij en mijn zoon. Mijn baby… De mensen gaan aan de kant voor hen en ze tillen Ashton op de brandcard, die ze de ambulance in schuiven. Ik ga met de ambulance mee en terwijl we de niet zo lange rit naar het ziekenhuis maken, bel ik mijn man. ‘Will. Ashton…’ Ik begin weer hysterisch te huilen en krijg geen woord meer over mijn lippen. ‘Kom alsjeblieft naar het ziekenhuis!’ Weet ik net uit te brengen. ‘Ik ben onderweg!’ Klinkt er paniekerig aan de andere kant van de lijn en dan hangen we beiden op. Ik houd Ashton’s hand vast, aai over zijn haar en wrijf met mijn duim langs zijn wang. Nu merk ik pas op hoe vredig hij kijkt, heel gelukkig. En dat brengt enige vorm van rust over me heen. Op dat moment realiseer ik me dat hij het niet als zelfmoord had gezien, hij was ook helemaal niet depressief geweest en voelde zich gewoon gelukkig. Ik denk dat Emily hem heeft geroepen en dat hij naar haar toe is gegaan. En nu zal hij voor altijd bij haar zijn…
De ambulancebroeders hebben gedaan wat ze konden, maar het was al te laat. Na tien minuten reanimeren, was er nog geen enkel teken van leven. Dan zijn we eindelijk bij het ziekenhuis gearriveerd en ik volg Ashton zo ver mogelijk, tot ik bij een ziekenhuiskamer word gestopt door een dokter. Ik kan niet naar binnen. Gepikeerd ijsbeer ik door de wachtkamer, nog steeds hysterisch huilend. Zodra ik Will zie binnenkomen ren ik op hem af en sla mijn armen om hem heen. Ik huil nu nog harder dan net en hij probeert me te troosten. ‘Wat is er aan de hand?’ Vraagt hij bezorgd en dan realiseer ik me dat hij dat helemaal nog niet weet.
‘We hadden met hem naar de psychiater moet gaan!’ Zeg ik ontroostbaar en mijn schuldgevoel groeit. Dit is onze schuld. We hadden hem gewoon mee moeten nemen, dan was dit nooit gebeurd! ‘Wat is er?’ Vraagt hij nog bezorgder dan net. ‘Hij is bij Emily.’ Antwoord ik huilend en Will snapt meteen wat ik bedoel. Nu staan we allebei hard te huilen, knuffelend, in het midden van de wachtkamer. Na een kwartier komt een dokter ons halen en de blik in zijn ogen is al genoeg, ook al wist ik van tevoren al dat er een wonder nodig zou zijn geweest om Ashton te redden. Will en ik lopen de kamer in en zien hem liggen in het maagdelijk witte bed. Will en ik houden elkaars handen vast en lopen er langzaam heen. Naast het bed blijven we staan en kijken naar Ash. Will slaat zijn armen om me heen, terwijl de tranen ondertussen uit mijn ogen stromen als rivieren. Ik staar naar zijn gezicht. Die vredige blik… Het is voorbij. Mijn kindje is niet meer bij mij, mijn eigen vlees en bloed. Ik houd zo zielsveel van hem, hoe kon hij dit doen? Zo’n pijn in mijn hart heb ik nog nooit gevoeld en ik weet dat dat nog lang aan zal houden. Hij is overleden… We geven hem een kus en houden hem beschermend vast. Ik zal altijd van hem houden en Will ook.

Het is vreselijk een begrafenis te moeten plannen als je zoon net is overleden. Het maakt de pijn niets dragelijker. Maar ik heb ervoor gezorgd dat hij ’s werelds mooiste begrafenis heeft gekregen. We hebben een mooie kist uit gezocht en de mooiste bloemenkrans erop gelegd. Al zijn geliefden zijn hier, zijn familie, zijn vrienden en Emily’s familie. Alleen Emily ontbreekt…
Het is een mooie mis, ook al kan ik niet stoppen met huilen. Daarna wordt zijn kist naar zijn graf gebracht en iedereen kijkt toe hoe ze hem het gat in laten zakken. De stilte… De sfeer… Onbeschrijfelijk pijnlijk. Daar gaat mijn kind, voor eeuwig onder de grond. Ik had eerder dood moeten gaan dan mijn zoon, hij was te jong. Oh Ashie toch…
Het gat wordt dicht geschept en ik realiseer me dat ik zijn gezicht nooit meer zal zien, zijn geweldige lach zal horen, hoe hij zond en drumde, zijn prachtige ogen en lieve krullen. De lieve knuffels en kussen. Ash was in mijn ogen altijd perfect geweest en dat zal zo blijven… Vaarwel Ashton…
Iedereen legt bloemen op zijn graf en ik blijf als een van de laatsten staan. Ik kijk naar zijn steen.
Ashton Fletcher Irwin. Geliefde zoon, broer en vriend. Voor altijd in ons hart. 7 juli 1994 - 10 augustus 2014. Rust zacht.
Twintig jaar… Veel te jong, zo veel dat hij nog niet heeft gezien en gedaan… Ik kijk naar het graf naast dat van Ashton. Daar ligt Emily begraven. Ik heb ervoor gezorgd dat ze naast elkaar liggen, dat zouden ze gewild hebben en hun families wilden dat ook. Nu zijn ze voor altijd samen, iets wat ze zo graag begeerden. Voor altijd.

Het is een paar maanden na Ash’s dood. Het is zwaar geweest en dat is het nog steeds. Het is lastig om je leven zo weer op te pakken, maar het gaat door. Mijn moeder vertelde dat ik door moest gaan, maar hem niet moest vergeten. En daar heeft ze gelijk in. Nog iedere vrijdag ga ik naar zijn graf en leg bij hem en Emily bloemen neer. Ik vertel Ashton over wat er allemaal is gebeurd en haal herinneringen op. Nog iedere keer dat ik daar zit, begin ik onophoudelijk te huilen. Maar dat is een deel van het verwerken. Eerst wou ik er niet over praten, maar mijn moeder vond het niet goed dat ik alles opkropte. Nu praat ik gewoon met iedereen over hem, soms met een traan, maar vaker met een brede glimlach. Want na alles was ik nog steeds ontzettend trots op mijn zoon en hield zielsveel van hem. En dat zal altijd zo blijven.


Dat was dan het einde van mijn verhaal! Ik vind het geen leuk einde! ~ Maar je hebt het zelf geschreven! Oh ja, das ook weer zo... Moest een beetje huilen, ik leefde me iets teveel in, sorry
Hope you like it en er is een Calum Hood verhaal (langer) op komst! xxx