Imaginary - Ashton Irwin - Part 2

ASHTON FLETCHER IRWIN

De volgende dag na school komt Emily weer bij me thuis. Ik vertel haar over wat er gisteren bij mijn ouders is gebeurd en ze fronst. Ik kan aan haar ogen zien dat ze niet goed weet wat ze daarop moet zeggen. ‘Je bent toch niet dood?’ Vraag ik aan haar, met tranen in mijn ogen. Ze schudt wild haar hoofd, waarbij haar prachtige haar woest meedanst. ‘Nee, Ash. Dat ben ik niet. Ik heb beloofd om voor altijd bij je te blijven.’
‘Voor altijd.’ Zeg ik met een waterige glimlach en ik geef haar een kus. Het is even stil en ik staar naar haar. Ik kan simpelweg mijn ogen niet van haar afhouden. ‘Zit er iets op mijn gezicht?’ Vraagt ze en wrijft langs haar wang. Ik glimlach. ‘Nee. Je bent gewoon zo mooi. Ik houd van je.’ Zeg ik trots en ze fluistert terug dat ze ook van mij houdt.
We praten over de toekomst. ‘Ik weet nog niets over mijn toekomst, over wat ik later worden wil of waar ik wil wonen. Ik weet alleen maar zeker dat ik bij jou wil blijven.’ Vertel ik haar. Ze was gewoon mijn droomvrouw. We hebben nog nooit ruzie gehad. Ik kon gewoon niet kwaad op haar zijn. En als zij wel kwaad op mij was, vertelde ik haar hoe mooi ze eruit zag als ze zo boos keek, maar dat ze nog mooier was als ze lachte. Dan kwam er automatisch een glimlach op haar gezicht en kuste ze me. Alles weer vergeven en vergeten. We vullen elkaar altijd perfect aan en iedereen complimenteert ons over dat we zo’n leuk stelletje zijn. Ja, ik weet het zeker. Ik wil met Emily trouwen. Ik wil met haar kinderen krijgen en een mooie toekomst opbouwen. Voor altijd samenblijven. Want er is niemand op deze hele wereld die me zo gelukkig maakt en waar ik zoveel van houd als Emily. Niemand.
‘Ash? Wil je óns liedje zingen?’ Vraagt Emily. Ik glimlach en knik. Ik zing All Of Me van John Legend. Het leek wel alsof hij dat liedje voor mij en Emily heeft geschreven, want het klopte precies. Als ik het zing, voel ik de vlinders in mijn buik rondfladderen van verliefdheid. Als ik klaar ben geeft ze me een lange zoen en leunt met haar voorhoofd tegen de mijne. We gaan liggen op mijn bed, lepeltje-lepeltje en ik sla mijn armen stevig om haar heen.
‘Ash, zal je altijd bij me blijven, waar ik ook heenga?’ Vraagt Emily en ik knik, waarna ik een kusje in haar nek geef.
‘Ash, ik kan vliegen. Jij ook, als je maar hard genoeg wil. En dan vliegen we de hele wereld over. Weg van de leugens dat ik dood ben. Voor altijd samen. Laten we gaan.’ Zegt ze en kijkt me over haar schouder heen aan. Ik knik. ‘We gaan.’ Zeg ik. Ze staat op en loopt naar mijn slaapkamerraam. Ze schuift het raam omhoog en gaat op het venster zitten, met haar benen naar buiten. Ik kom achter haar staan en kijk naar haar. Dan springt ze ineens en na een stukje naar beneden te zijn gevallen, spreidt ze haar armen en vliegt op de wind. Ik kijk naar haar gracieuze bewegingen door de lucht. Ik grijns van oor tot oor. ‘We gaan hier weg.’ Zeg ik en ga op het venster staan. Ik spreid mijn armen en spring. Ik vlieg! Ik kan vliegen! Ik voel de lucht langs me heen en hoor Emily’s stem. ‘Kom naar me toe, Ash!’ We lachen samen en we kijken elkaar verliefd aan. Dan vervaagt Emily ineens. ‘Kom met me mee Ash.’ En op dat moment weet ik dat ze dood is. En ik realiseer me dat ik dat al die tijd al wist, maar het niet wou zien. Dan komt er een einde aan mijn vlucht en val ik op de grond, mijn hoofd komt hard tegen de stenen. ‘Nu kun je voor altijd bij me zijn, Ash. Voor altijd.’ Hoor ik vaag Emily’s stem en ik knipper, maar ik kan niet scherp meer zien. Ik zie bloed uit mijn hoofd vloeien en voel mezelf wegzakken. ‘Voor altijd, Emily.’ Antwoord ik zachtjes en teder. Ze geeft me nog een kus. ‘Ik zie je aan de andere kant.’ Zeg ik haar. En dan overlijd ik…


Dat is deel 2! Er volgt nog een epiloog en dan is het verhaal afgelopen!
Hopelijk vinden jullie het een goed verhaal, ik heb zelf zitten huilen tijdens het schrijven (voornamelijk bij epiloog).
xxx