Unattainable 1

Elissa Janiya Harris: 17 jaar

De natte druppels vielen één voor één uit elkaar wanneer ze op het dakraam van mijn kamer neerkwamen. Langzaam gleden ze kronkelend naar beneden. Ze gingen elk hun eigen weg en waren verschillend van elkaar, tot ze aan de rand van het raam weer samenkwamen om uiteindelijk met velen tegelijk naar beneden te kunnen kletsen tegen de grond.
Ik hield van het getik van de regen. Het was een geluid dat niemand kon nabootsen en het gaf me een gevoel van rust. Bovendien was het een geluid dat elke keer veranderde, nooit had regen hetzelfde ritme. Het verschil was vaak niet groot, maar het was er wel.
Het was een detail, een klein verschil waar je oog of oor op moest vallen.
De meesten schonken geen aandacht aan details.
Ik wel.
Details zorgden ervoor dat je alles beter kon begrijpen. Ze zeiden zo veel meer over iets dan dat iets groot dat deed.
Alleen moest je er op letten. Je moest geduld kunnen uitoefenen en dan alleen kon je oog hebben voor die mooie, kleine dingen die er te zien of te horen waren.
Bij personen was het eigenlijk hetzelfde. Je kende iemand pas echt wanneer je zijn details in je had opgenomen. Iedereen kan onthouden dat je blond haar had, klein was en een bril droeg. Maar hoeveel mensen wisten dat je ogen gingen schitteren wanneer je gelukkig was, dat je altijd wegkeek wanneer je verlegen was en dat je snurkte in je slaap.
Details maken de mens en daardoor ook de vriendschap.
De regen tokkelde nog steeds op mijn raam en op de grond. Grote donkere wolken verdrongen elke zonnestraal, waardoor er een rare duisternis was buiten. Binnen leek het daardoor extra licht en warm. Dat was nog één van de redenen waarom ik hield van de regen, de gezelligheid die het met zich mee bracht.
Het gaf me de drang om knus bij elkaar te gaan zitten onder een dekentje en samen een film te kijken. Al was ik misschien de enige die daar zo over dacht.
Ik tikte met m'n vingers op het hout van mijn nachtkastje en staarde naar het dakraam. Het was jammer dat ik dit moment met niemand kon delen die dit net zo fascinerend vond als ik. Hoe magisch zou dat zijn?
Jammer genoeg nam iedereen alles anders waar. Voor iedereen had een detail een andere betekenis. Zo zou niet iedereen hier hetzelfde gevoel bij krijgen omdat ze niet exact dezelfde kleuren zouden zien als ik en niet exact hetzelfde geluid zouden horen.
Er zou niemand zijn die dit hetzelfde zou waarnemen als ik.
Maar misschien maakte dat deze kleine momenten net uniek.

Zo hier is een nieuw hoofdstukje. (ik upload ze nu iets vaker omdat ik er nog veel op voorraad heb, maar dat gaat minderen)