Hoofdstuk 3 ~

Iris’ point of view

Gelukkig vroeg Noah niet door over de foto, want ik had geen zin het uit te leggen dus had het waarschijnlijk niet gedaan. Waarom heb ik die foto eigenlijk nog? Misschien leeft er ergens in mij nog de hoop dat het allemaal weer goed komt en net zo wordt als vroeger, ook al weet ik diep van binnen wel beter. ‘Vroeger’ is niet meer, we leven in het ‘nu’. In plaats van de hele tijd achterom te kijken, zou ik voor me uit moeten kijken. Maar dat is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan en op de een of andere manier wordt ik steeds weer aan het verleden herinnerd. Door de foto. Door de rolstoel. Door de plek waar ik nu woon. En hoeveel verzorgers er hier ook komen, ik heb geen van allen van hen ooit laten merken hoe zwaar ik het eigenlijk met mijn handicap heb. Ik doe er altijd luchtig over en probeer optimistisch te zijn, maar een deel in mij is gewoon helemaal kapot. En dan bedoel ik niet eens zozeer mijn benen, nee, een deel van mijn hart. En er is niemand die dat deel heeft weten te kunnen repareren. Nog niet, althans…

Noah’s point of view

Terwijl ik de laatste dingetjes opruim, hangt er een ongemakkelijke stilte. Ik werp een blik over mijn schouder en zie Iris in het midden van de kamer staan met haar rolstoel. Ze staart nadenkend en verdrietig vooruit. Ik ben klaar met opruimen en loop naar haar toe. Ze schrikt op uit haar gedachtes en kijkt me aan, iets opgewekter dan zonet. ‘Wat nu?’ Vraag ik haar en ze kijkt op de klok. ‘Zes uur, het is etenstijd.’
‘Mooi zo, ik rammel.’ Lach ik en wil de rolstoel de kamer uit duwen. Maar Iris remt hem af en ik kijk haar vragend aan. ‘Dat kan ik best zelf.’ Antwoord ze kortaf en rolt hem zelf de kamer uit. Ze heeft erg gespierde armen, vast door de rolstoel. Ik volg haar zwijgend en zo gaan we stilletjes naar de eetzaal. We gaan ergens zitten aan een van de tafeltjes. ‘Wat staat er op het menu vandaag?’ Vraag ik. ‘Friet met frikadellen.’ Antwoord Iris. ‘Niet echt zo’n culinair hoogstandje als jij gewend bent, maar de mensen hier zijn er dol op.’ Ze draait met haar vinger een rondje in de lucht en ik kijk de zaal kort rond. Ook al lijkt Iris een lastige, ik denk dat ik geluk heb gehad met haar. Ik zou namelijk niet weten hoe je met een geestelijk gehandicapte om moet gaan of met hen moet praten. ‘Hoe weet je dat? Wat ik eet, bedoel ik.’ Vraag ik fel.
‘Dat straal je uit. Je woont zeker in een groot huis met veel luxe en ouders die je flink in de watten leggen?’ Het was gewoon eng dat ze dat in één keer goed had, terwijl ze me niet kent en ik het haar niet heb verteld. Zie ik er echt zo uit? Ik laat het er maar bij zitten en ga niet tegen haar in. Ik heb geen zin in gedoe. De borden worden bij ons op tafel gezet en ik kijk naar de frietjes. Het ruikt toch wel lekker.

Iris’ point of view

Aan zijn gezicht te zien was mijn opmerking een schot in de roos. Hoe hij keek was ronduit vermakelijk en ik probeer niet te laten merken dat ik grijns. Gelukkig ziet hij het niet, omdat onze borden net op tafel worden gezet. Hij kijkt er even twijfelend naar en besluit dan dat hij niet met een lege maag naar bed wil dus het toch maar op zal eten. Noah pakt de fles mayonaise en wil wat van de saus op zijn bord doen, maar er komt niks uit. Hij kijkt verbaasd en schudt met de fles die nog helemaal vol zit. Dan probeert hij het nogmaals, maar weer komt er niets uit. Zijn gezicht is hilarisch! Hij kijkt alsof hij water ziet branden en ik kom niet meer bij. ‘Hoe kan dat nou? De fles zit nog helemaal vol!’ Wat een idioot, ik lig dubbel van het lachen. ‘Dat is een nieuwe fles, dus de dop is nog afgedekt.’ Zeg ik terwijl de tranen van het lachen over mijn wangen rollen. Hij fronst en draait de dop los. Dan ziet hij het stukje aluminium wat de dop afdekt en peutert het verbaasd los. Zijn gezicht was werkelijk priceless! Ik lach nog een tijdje door en begin de rustig te eten. Hij kon er duidelijk niet zo om lachen, maar ja, hij was dan ook degene die voor paal stond. Ik veeg de tranen met een grijns weg. De laatste keer dat ik zo hard heb gelachen, kan ik me niet eens meer herinneren.


Lang hoofdstukje, I hope you like it! Je wil niet weten hoe leuk ik het vind om dit verhaal te schrijven ^^ Wou alleen dat het iets meer gelezen werd.
Love ya