Proloog ~

Noah’s point of view

Oh nee, waar heb ik mezelf nu weer in gewerkt? Goed gedaan hoor, Noah. Een paar dagen terug was ik met mijn ouders en vrienden een film aan het kijken over een gehandicapte. Toen heb ik gezegd dat zij een last voor de maatschappij zijn en geen recht op leven hebben. Dat schoot de mensen om me heen in het verkeerde keelgat en ik werd van alle kanten aangevallen met opmerkingen dat ik zulke onzin niet zou mogen uitkramen en dat ik harteloos ben. Ze waren kwaad en zeiden dat ik het nog geen week vol zou kunnen houden als gehandicaptenverzorger. Daarop antwoordde ik: ‘Uitdaging aangenomen.’ Maar ik had niet verwacht dat ze er ook echt werk van zouden maken. Ik kreeg zonet te horen dat mijn ouders contact hebben opgenomen met een gehandicaptentehuis. Daar zal ik voor de gehele zomervakantie voor een invalide moeten zorgen. De hele zomervakantie. Ik mag niet meer mee naar Spanje. Ik zit hier aan vast. En de verzorgers van dat tehuis hebben mijn ouders beloofd het me niet te makkelijk te maken. Als je niet wil luisteren, moet je maar voelen. Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken, maar één ding kan ik je wel vertellen: Ik heb hier dus compleet geen zin in. Maar ik heb met mezelf afgesproken het gewoon de hele zomervakantie vol te houden. Opgeven en hen laten winnen is geen optie voor mij.


Iris’ point of view

Wéér een verzorger weg. Ze zeggen allemaal dat ik lastig ben en ze wegpest, maar ze kunnen gewoon geen van allen tegen een grapje. Mag ik dan geen plezier meer hebben in mijn leven? Willen ze dat ook nog afnemen? Grappen uithalen is gewoon te leuk en verleidelijk. Vandaag kreeg ik te horen dat mijn nieuwe verzorger binnenkort komt, een jongen van een jaar of 17 met geen ervaring. Toen ik dat hoorde, begonnen mijn ogen te stralen. Dat gaat leuk worden! Wat voor streken zou ik bij hem uit kunnen halen? Hij kan vast niets hebben. Ik verheug me er nu al op.
Een vaste verzorger uit het tehuis moest een tijdje invallen bij mij, nadat mijn vorige was opgestapt. Zij vroeg mij waarom ik me zo gedroeg tegen de anderen. Daar kon ik geen antwoord op geven. Misschien omdat ik geen hulp wil en me niet zwak wil voelen. Ik wil geen medelijden. Ik wil net als ieder ander zijn en voor mezelf kunnen zorgen. Soms denk ik dat niet gehandicapt ben en probeer ik het zelf, maar het lukt me nooit en daar baal ik van. Ik wil helemaal niet in een rolstoel zitten en afhankelijk van iemand zijn, daarom werk ik ze iedere keer weer weg. En dat ga ik ook doen bij de jongen die binnenkort komt. Geen partij voor mij. Ik heb hem en zijn ‘hulp’ niet nodig.