• 1.6 •

Iedere zeemeermens had een gave. De meesten bezaten iets kleins, iets wat weinig invloed had op hun eigen leven en op het leven van anderen. Er waren enkelen die een grotere gave hadden: een gave die een verschil kon maken, die zich onderscheidde van alle anderen. Een gave die invloed kon hebben op een grote groep.
Hyvro wist nog niet of Emily zo’n gave had. Haar gave was groter dan die van zijn andere dochters, maar was het er één die een verschil zou maken? Die haar leven zou beïnvloeden, op positieve of negatieve wijze? Als Emily niet zou zingen, zou het geen enkele invloed op haar leven hebben. Zingen was echter een grote hobby van vrijwel alle zeemeerminnen en aan Emily was duidelijk te zien dat zij geen uitzondering was. Er waren zelfs zeemeerminnen die hun stem gebruikten in de mensenwereld. Het geval van Elizabeth Houston was onder de zeemeermensen wereldberoemd en bovendien een schande: een zeemeermin die zich als zangeres voordeed en zich als Whitney tussen de gehate mensen mengde, was een enorm schandaal waar haar familie nog jaren voor had geboet. Zeker Hyvro had grote moeite met deze vrouw na zijn ervaringen met de mensen. Hoe kon een zeemeermens zich zo verlagen dat ze zich voordeed als één van die monsters?
Ze was een vroege dood gestorven, waardoor het verhaal alleen nog maar meer de ronde had gedaan: ze was voor haar slechte daden gestraft.
Een idee borrelde in Hyvro op. Als Emily ook mensen in trans zou kunnen zingen, was het misschien mogelijk om hen te laten boeten voor wat ze hem en Vivienna hadden aangedaan. Misschien kon Emily hen wreken: niet alleen haar ouders, maar hun volk, allemaal, om al het leed wat mensen hun soortgenoten hadden aangedaan. Alle keren dat een zeemeermens gevangen was genomen, alle keren dat er testen op een zeemeermens gedaan werden, alle keren dat een zeemeermens door hen was gedood. Misschien zou de situatie zelfs kunnen omkeren: de zeemeermensen hoefden niet langer de mensen te schuwen, maar andersom. Er was toch meer water in de wereld dan land? Was het niet terecht als de mensen bang voor hén moesten zijn?
Zijn gedachten draafden door en pas toen hij zijn twee-jarige dochter in de ogen keek en haar nieuwsgierige, onbezorgde blik zag, realiseerde hij zich wat voor last hij haar zou opleggen als hij dat van haar zou vragen. Ze was twéé, hoe kon hij zo over zijn dochter denken?
Hij realiseerde zich niet dat het de haat jegens de mensen was die hem tot waanzin dreef, die hem zulke gedachten bezorgde en die een breuk in zijn gezin zou vormen. Het verlies van zijn ongeboren kind had hem meer leed aangedaan dan hij voor mogelijk had gehouden en had zijn beoordelingsvermogen in zoverre aangetast dat zijn leven, maar ook dat van zijn vrouw en zijn dochters, in negatieve zin beïnvloed werd. Hij dacht dat hij zijn verloren dochter een verschrikkelijk leven had gegeven, maar zij was niet de enige wier leven door zijn toedoen verwoest zou worden.