11.1

Aurora

Langzaam ademen. Langzaam ademen. Mijn hand trilt in die van Michaël. Hij voelt het. Ik weet zeker dat hij het voelt. Maar toch trekt hij me zachtjes mee de poel in. Voetje voor voetje, totdat ik tot mijn knieën in het water sta.
“Moeten we echt dieper?”
“Nee hoor, liefje.” Aan mijn hand trekt hij me tegen zijn harde lichaam aan. “We staan hier goed.”
Door de beweging begint het water te golven en trillend druk ik me dichter tegen hem aan. “Kunnen we nu weg?”
“Het water is heerlijk. Vind je het niet fijn?”
“Niet echt…”
“Mm.” Hij buigt over me heen en drukt een zachte, verleidelijke kus op mijn mondhoek. “Zal ik je dan maar afleiden?”
Hij kan me zelfs afleiden van het water dat om me heen stroomt. “Ik hou je niet tegen.”
In dit zonlicht lijken zijn ogen net bruin met groene spikkeltjes, maar als hij naar me toebuigt veranderen ze van kleur. Zijn lippen landen weer net niet op de mijne en ik kreun zachtjes.
“Mica..”
“Ja?”
Hij trekt me een stukje verder het water in, maar ik negeer het. “Kus me echt.”
“Uw wens is mijn bevel, prinses.”
Eindelijk raken zijn lippen de mijne. Alleen niet zoals ik wil. Ze strijken zacht over de mijne. Zo zacht dat ik ze bijna niet voel. “Niet zo. Ik wil het voelen.”
“Hoe dan, liefje? Zo.” Zonder verdere waarschuwing drukt hij zijn lippen hard op de mijne. Het voelt heerlijk en de manier waarop zijn handen opeens over mijn naakte rug glijden maakt het nog beter. Mijn borsten duwen tegen zijn borstkas aan. Dat voelt nog beter dan zijn handen, maar..mm. Niet beter dan zijn mond.
Gretig ga ik op mijn tenen staan en kus hem hongerig terug. Instinctief kras ik met mijn handen zacht over zijn rug heen.
“Prinses.” Hijgend trekt Mica zich een stukje terug. “We moeten even stoppen.”
“Maar ik wil niet stoppen.” Teder kus ik hem zacht. “Laten we verder gaan.”
“Mm, liefje. Dat zou me heerlijk lijken, maar het kan niet. Wanneer we getrouwd zijn. Beloofd.”
Teleurgesteld bijt ik op mijn lip en knik dan. “Oké…” Nu ik niet meer naar Mica kijk gluur ik om me heen en zie dat we opeens een stukje dieper staan.
“Mica!” Misschien een beetje te hard trek ik hem een stukje mee naar het ondiepere deel. “We zouden niet verder gaan.”
“Sorry, liefje.” Hij kijkt totaal niet schuldig als hij een kus op mijn haar drukt. “We blijven nu echt hier staan. Beloofd.”