11.0

Michaël

Ik kon het nauwelijks geloven. Ze had ja gezegd, tegen mij! Aurora wilde met me trouwen. Ze zou de mijne worden. Ze hield van me.
‘Waarom grijns je zo?’ Ze keek glimlachend naar me op.
‘Omdat je me dolgelukkig maakt.’
Op het moment dat ik haar kuste vlogen Nyx en Salazar allebei op, hoewel die laatste niet ging voor me nog een keer waarschuwend aan te kijken. Van mij hadden ze niet weg gehoeven, maar de privacy was dit keer wel prettig.
Aurora zuchtte genietend tegen mijn lippen en ik trok haar gretig dichterbij. De achterkant van haar jurk was nog steeds open en ik liet mijn hand langzaam over haar rug, onder de stof omlaag glijden. Ik voelde haar aarzelen toen mijn vingers bij haar onderrug kwamen.
‘Doet het nog pijn?’ vroeg ik bezorgd.
Ze schudde haastig haar hoofd. ‘Nee… het is gewoon… ik weet dat het niet mooi is.’
‘Mooi? Liefje, jij bent prachtig. Elke centimeter van jou is prachtig, die littekens maken je niet minder mooi voor mij.’ Met gespreide vingers legde ik mijn hand op haar onderrug en keek haar aan. ‘Het bewijst alleen maar hoe geweldig sterk mijn verloofde is.’
Ze wilde protesteren, maar ik gaf haar de kans niet en kuste haar opnieuw.
Na een paar minuten kolkte mijn bloed en hijgde Aurora licht. ‘Mm, ik wil niet dat je daar ooit mee ophoudt,’ mompelde ze met een lome glimlach.
‘Dat was ik ook absoluut niet van plan.’ Ik drukte mijn lippen zacht in haar nek. ‘Wat vind je ervan om samen in bad te gaan, liefje?’
‘Bad?’ Ze keek me verrast aan. ‘Maar er is hier toch helemaal geen- Oh.’ Ze beet op haar lip toen ze het begreep en begon te blozen. ‘Is dat water heel diep?’
‘Nee. Weet je nog dat je mij zag? Het water kwam bij mij nog niet tot mijn dijen. En ik beloof je dat ik je geen seconde los zal laten.’
Ze bewoog onrustig op mijn schoot en ik verwachtte dat ze zou weigeren. Tot mijn verbazing drukte ze echter een kusje op mijn lippen en zei: ‘Je laat me niet los en als ik verdrink is het jouw schuld.’
Glimlachend kwam ik met haar in mijn armen overeind en ze begon zachtjes te lachen toen ik haar vervolgens niet neerzetten, maar haar tussen de bomen door naar de bronnen droeg.
‘Wat nou?’ Ik grinnikte vrolijk. ‘Dit schijnt toch bij de taakomschrijving te horen? Ik moet een beetje oefenen.’
‘Je doet het heel goed.’ Verzekerde ze me toen ik haar voorzichtig neerzetten.
Ze volgde mijn voorbeeld toen ik mijn schoenen uitdeed, maar bleef aarzelen toen ik mijn shirt over mijn hoofd trok.
‘Moet ik… wat moet ik nog meer uittrekken?’
Oeps. Ik bleef stil staan en voelde hoe ik begon te blozen. Daar had ik niet meer aan gedacht. ‘Eh…’ ik slikte en probeerde iets intelligenter te bedenken. ‘Je hoeft niet… je kunt je jurk wel aanhouden…’
‘Ik heb een onderrok aan. Denk je dat dat goed genoeg is?’ ze hield haar hoofd schuin, waardoor haar lange haren over haar schouder golfden.
‘Eh… ja.’ Goden… we waren nog geen uur verloofd en ze veranderde me nu al in een stotterende en stamelende idioot. 'Moet ik... moet ik je helpen?' Ze beet op haar lip, maar knikte toch. En ik durfde te zweren dat ze mijn hart moest kunnen horen bonken toen ik dichterbij kwam en langzaam de jurk over haar schouders omlaag trok. Ik probeerde niet te kijken, maar toen de jurk aan haar voeten viel kon ik het niet laten en direct werd mijn mond droog. 'Ooh... goden, liefje. Je bent zo waanzinnig mooi.'