10.9

Aurora

Zijn warmte stroomt via onze handen mijn lichaam. Ik voel hoe het zich verspreidt door mijn armen, omhoog langs mijn nek en omlaag naar mijn voeten. Hij verwarmt me helemaal vanbinnen en dat wil ik altijd. Toch blijft de twijfel. Niet in mijn hart. Ik wil ja zeggen en weet dat hij me gelukkig kan maken. Mijn hersenen stribbelen alleen tegen. Net als mijn plichtsgevoel. Het zou mijn schuld zijn als hierdoor iets met Alice gebeurt of met moeder.
Ik bijt zacht op mijn lip en kijk Mica aan. Hij zit nog steeds op zijn knieën en kijkt naar me op. Door het licht lijken zijn ogen groen met kleine bruine stipjes, die ze laten glanzen. In een ander licht zijn de kleuren soms precies andersom. Dat haalt me over.
Nog steeds aarzelend knijp ik zacht in zijn handen. “J..ja. Ja.” De eerste ja was een beetje stotterend, maar de tweede niet. Daar klonk ik zelfverzekerd.
“Wat zei je?”
“Ja. Ik zei ja.”
Michaël kijkt me even met open mond aan, maar laat dan mijn handen los, slaat zijn armen en trekt me dan naar beneden. Tegen zijn lichaam aan.
“Meen je dat? Zei je echt ja?”
“Ja.” Een beetje onzeker nog kijk ik naar hem op. “Wil je het nog?”
“Oh liefje, natuurlijk wil ik het. Alles wat ik net heb gezegd meende ik. Ik wil met je trouwen, kinderen krijgen en samen met jou oud worden.”
Het is zo lief van hem om dat te zeggen. Ik hef mijn gezicht iets en kus hem zacht. “Houdt dat in dat we nu verloofd zijn?”
“Ik denk het wel. We moeten in ondertrouw gaan.”
Omdat ik op mijn knieën niet heel lekker zit duw ik Michaël iets naar achteren en kruip bij hem op schoot. “Weet jij wat er allemaal bij komt kijken?”
“Niet alles, maar dat kunnen we uitzoeken.”
“Okay.” Een beetje stilletjes sla ik mijn armen om zijn middel en leg mijn hoofd tegen zijn borstkas aan. “Ik hou van je, Michaël.”
“Ik hou ook van jou, Aurora.”