10.8

Michaël

‘Dat is niet waar, liefje.’ Ze keek me strak aan toen ik haar weer zo noemde, maar ik dacht er niet eens echt bij na. ‘Je vergelijkt mij met hen en dat… ik ben niet zo. Ik hou van je en ik dacht dat je dat geloofde. Je zei dat je me geloofde. En ik dacht… ik geloofde dat jij ook van mij hield.’
‘Jij wilt alleen maar-‘
‘Je weet niet wat ik wil.’ Onderbrak ik haar. Salazar blies een woedende wolk stoom uit en Nyx gromde boos naar hem. ‘Of je me nu wilt geloven of niet, ik hou echt van je, van jou, Aurora. Het zal me worst wezen dat je een prinses bent, ik zou zelfs liever hebben dat je dat niet was. Vanaf het moment dat ik je voor het eerst aanraakte was ik verloren.’
‘Waarom zeg je die dingen?’ Aurora keek van me weg en leunde tegen Salazars flank aan.
‘Omdat het de waarheid is. Ik hou van je en natuurlijk hoef jij niet van mij te houden en hoef je niet met me te trouwen als je dat niet wilt. Je hoeft helemaal niets en ik zou je nooit dwingen. Het flapte er gewoon uit, liefje, ik loop al dagen met dat idee in mijn hoofd.’
‘Maar…’ ze wreef langs haar ogen en drukte zich nog dichter tegen Salazar aan. ‘Waarom?’
‘Waarom?’ Herhaalde ik ongelovig. ‘Omdat ik van je hou, Aurora. Ik kan alleen maar aan jou denken, ik wil bij je zijn, je vasthouden en je aanraken. Je bent zo mooi en slim en lief en grappig… de gedachte dat je jezelf aan je neef zou geven, zoals ik je ook zou willen hebben. Dat maakt me gek, liefje. Ik kan je niet verliezen, niet op die manier. Ik hou van je en ik wil dat je gelukkig en veilig bent, als dat zonder mij is, is dat goed, maar als je terug gaat ben je het allebei niet.’
‘Ik heb geen keus…’
Hulpeloos keek ik naar haar trillende handen en vervolgens naar de dreigende draak achter haar. Ik wilde niets liever dan haar in mijn armen nemen, maar zelfs als Salazar me niet zou roosteren wist ik niet meer zeker of Aurora dat nog zou willen. Ik wist dat ik van haar hield… maar of zij ook van mij hield was nog maar de vraag.
‘Die heb je wel, Aurora. Het is niet de makkelijkste weg en ik heb je minder dan niets te bieden, maar ik zou er alles aan doen om jou gelukkig te maken en veilig te houden. En ik zweer je dat ik alles op alles zou zetten om ervoor te zorgen dat je moeder en je kamermeisje dat ook zijn. Als je me maar die kans wilt geven. Maar… maar ook als je niet met me wilt trouwen, dan snap ik dat… maar ook dan zal ik er alles voor doen om jullie te beschermen. Maar ga alsjeblieft niet terug, niet nu al, niet alleen.’
‘Ik… ik wil niet terug.’ Ze wrong nerveus met haar handen en keek schichtig om zich heen, alsof ze bang was dat iemand haar zou kunnen horen.
‘Blijf dan. Blijf bij mij.’ Ik besloot het erop te wagen, negeerde Salazar en pakte haar handen. Allebei keken ze me aan, maar ik bleef alleen maar naar Aurora kijken. ‘Liefje, alsjeblieft. Je zegt dat je van me houdt. Ik hou ook van jou, zo ontzettend veel dat het me bang maakt.’
Dit keer probeerde ze niet bij me weg te komen of ervoor te zorgen dat ik haar los moest laten. Zelfs Salazar bleef stil staan, hoewel hij me scherp in de gaten hield. Daar putte ik moed uit. Aurora had mijn hart toch al, ik kon het net zo goed aan haar voeten leggen en afwachten of ze het zou vertrappen of koesteren.
Smekend zakte ik op mijn knieën en keek naar haar op. ‘Aurora, alsjeblieft. Blijf bij me, trouw met me. Laat me voor je zorgen, laat me je gelukkig maken. Ik wil alleen maar jou, ik wil jou als de moeder van mijn kinderen en ik wil jou naast me hebben als ik oud en krakkemikkig ben. Alsjeblieft…’