10.6

Michaël

Als verdoofd bleef ik staan, zelfs als ik me nu had moeten verdedigen betwijfelde ik of ik me zelfs maar kon verroeren. Dat Aurora me had afgewezen was niet wat het meeste pijn deed, ergens had ik dat namelijk wel zien aankomen. Ik had haar nou eenmaal niets te bieden en al zeker niet de dingen die een prinses gewend was.
Het was het feit dat ze haar bezitterige neef en oom met zijn losse handjes verkoos boven mij. Ze had me vergeleken met David… maar ik hield van haar. En ik wist vrij zeker dat David niet zo over haar dacht.
Heeft ze tegen me gelogen? Vroeg ik verslagen aan Nyx. Ze zei dat ze me geloofde en ze zei dat ze ook van mij hield.
Ik denk het niet, Mica. Ik kon zelfs in mijn gedachten haar medeleven voelen en balde gefrustreerd mijn vuisten. Ze is bang en van streek, maar ik weet vrij zeker dat ze van je houdt.
Mijn benen wilden niet langer doen wat ik wilde, dus liet ik me op een rots zakken. Het beeld van Aurora’s onderrug stond op mijn netvlies gebrand. Geen wonder dat ze mijn littekens zo makkelijk had herkend voor wat ze waren… en hoewel ze dacht van niet begreep ik heel goed waarom ze terug wilde voor haar moeder en haar kamermeisje. Ik wilde ook terug, alleen was ik niet van plan om net als Aurora mezelf op te offeren voor anderen. Ik wilde ervoor zorgen dat het stopte. Koning of niet, haar oom had het recht niet om iemand op zo’n manier, zo consequent te slaan.
Ik begon al overeind te komen voordat ik de beslissing goed en wel had genomen. Ik kón haar gewoon niet kwijt raken… ik moest het nog een keer proberen. Als ze echt niet met me wilde trouwen dan zou ik genoegen nemen met een vriendschap, maar ik weigerde haar alleen en onbeschermd terug te laten gaan.
Mijn woede verdween toen ik merkte dat Aurora zich dicht tegen Salazar aan had genesteld, ik zag alleen haar lange haren onder zijn vleugel vandaan komen en hoorde hem zachtjes en troostend brommen.
‘Liefje…’
Pijlsnel draaide Salazar zijn enorme kop mijn kant op en hij gromde laag. Ik negeerde hem en kwam dichterbij. In mijn hoofd hoorde ik Nyx waarschuwend iets mompelen, maar ik negeerde haar ook.
‘Salazar, alsjeblieft.’ Ik keek naar de enorme draak op en bleef net buiten zijn bereik staan. ‘Je weet dat ik haar niets doe.’ Zwijgend en met gloeiende ogen staarde hij me aan, zo standvastig als een rots. ‘Aurora… liefje.’ Ik slikte en deed nog een stap dichterbij, waarop Salazar zijn ogen tot spleetjes kneep. ‘Laten we hier over praten, alsjeblieft.’
Op het moment dat ik nog een stap dichterbij deed was dat voor Salazar blijkbaar net een stap te ver. Zijn ogen begonnen rood te gloeien en hij trok zijn bovenlip op. Mijn hand tastte naar mijn heup, maar voordat ik mijn zwaard kon trekken viel de draak al uit.
Met een brul dook Nyx tussen ons in en er klonk een klap alsof er twee rotsblokken op elkaar sloegen. Vanonder Salazars vleugel hoorde ik Aurora een gesmoorde kreet slaken.
‘Liefje?!’ ik trok mijn zwaard en snelde om Salazars grote lijf heen. ‘Ben je gewond? Donder op, Salazar!’