10.5

Aurora

Met rechte rug en mijn kin omhoog loop ik stram weg van Michaël. Hij hoeft niet te weten hoeveel pijn hij me heeft gedaan. Hij wil met me trouwen, omdat het moet. Niet omdat hij van me houdt. Een stekende pijn zit op de plek waar mijn hart hoort te zitten. Voelen. Welke idioot wil nu voelen?
Bij de draken glijdt mijn blik naar Salazar en op het moment dat we elkaar aankijken hap ik naar lucht. De pijn beperkt zich nu niet alleen tot mijn hart, maar lijkt overal door me heen te stromen.
Kom hier, Rorie.
Salazar strekt zijn vleugel een stukje omhoog, zodat er een ruimte ontstaat waar ik precies in zou passen. De tranen glijden al over mijn wangen heen als ik onder zijn vleugel kruip en me opkrul/
Waarom doet het zo’n pijn?
Dat weet ik niet.
Diep in hem begint Salazar te brommen en ik kruip dichter tegen zijn zij aan om het geruststellende geluid beter te horen. Mijn oom had gelijk. Voelen is voor het volk. Zij kunnen het geluk en het verdriet dat erbij hoort beter aan dan de koninklijke familie. Wij kunnen dit niet aan. Ik kan dit niet aan. De geluidloze tranen, die over mijn wangen stromen strijk ik weg. Het is beter om mijn gevoelens weer uit te zetten. Alleen voor Salazar, Alice en mijn moeder mag ik van mezelf nog liefde koesteren. De rest maakt me niks meer uit. Ik hoef niet te voelen om mijn taken uit te voeren. Zonder gevoelens kan ik het zelfs beter. Wat was ik dom om te denken dat- Nee. Daar mag ik niet meer aan denken.
Aurora, voelen is niet slecht. Het maakt je een mens.
Dan ben ik maar geen mens, Salazar. Vannacht blijven we nog hier. Morgen gaan we naar het paleis.
Aurora…
Salazar moet iets in me voelen, want hij maakt zijn zin niet af. In plaats daarvan trekt hij zijn vleugels iets verder dicht, waardoor ik word gedwongen om dichter tegen hem aan te zitten, maar dat is niet erg. Vandaag mag ik nog voelen en treuren om Michaël zijn woorden. Morgen is dat voorbij.
Veilig weggestopt onder Salazars vleugels ga ik liggen en sluit mijn ogen om de pijn toe te laten in mijn lichaam.