10.4

Michaël

‘Wat?’ Verraast staarde ik naar haar hals, niet begrijpend wat ze precies wilde dat ik deed. ‘Aurora… liefje?’
‘Je moet kijken.’ Drong ze zachtjes aan. ‘Ik kan het niet zeggen, maar… maak mijn jurk los.’
Allerlei dingen schoten door me heen, probeerde ze me af te leiden of was er echt iets wat ik moest zien? Maar ik had haar jurk al zo vaak los gemaakt… Aurora keek me over haar schouder smekend aan en ik gaf toe.
Aarzelend maakte ik de sluiting los en ondanks alles voelde ik de bekende honger toen ik haar huid stukje bij beetje ontblootte. Ik zag dat ze kippenvel kreeg, maar ik wist vrij zeker dat het dit keer niet was omdat ze stiekem genoot.
Zodra ik de jurk los had streek ik zachtjes over haar ruggengraat. ‘Ik heb hem los, liefje.’
‘Verder.’ Ze probeerde me niet meer aan te kijken en ik fronste verward. Als ik niet beter wist zou ik denken dat ze me probeerde te verleiden.
Toch deed ik wat ze van me vroeg. Maar om haar rug te ontblootten, moest ik de stof eerst van haar schouders trekken. Heel even schoot het door me heen dat als ik haar nu om zou draaien ik de jurk direct tot haar middel omlaag zou kunnen trekken, maar hoewel dat beeld heel aantrekkelijk was, schudde ik het haastig van me af.
‘Daar.’ Aurora hield met één hand de voorkant van haar jurk vast, maar trok met de andere hand de achterkant van haar jurk nog een stukje omlaag.
En het voelde alsof iemand me een stomp in mijn maag gaf. Alle lucht werd uit mijn longen geslagen en mijn hoofd werd licht. Terwijl ik naar haar onderrug keek begon de woede zich langzaam een weg door mijn lichaam te werken en verteerde me.
Mijn eigen littekens waren breed en diep en verspreid over mijn hele rug en schouders. Aurora’s hele onderrug zat echter vol lange, smalle littekens. De man van mijn moeder had al zijn woede en frustratie op mij los gelaten, de persoon die Aurora dit aandeed werkte zo rustig en ziekelijk nauwkeurig dat het me misselijk maakte.
‘Ooh… liefje.’ Er zat een prop in mijn keel toen ik mijn vingers over de littekens liet gaan. Er was niets meer te zien van haar gladde, zachte huid, haar hele onderrug was niets meer dan een slagveld. ‘Het spijt me zo… waarom heb je me niets verteld?’
Ze was verstijfd toen mijn vingers haar gehavende huid aanraakte, en ergens was ik daar blij mee. Dat betekende tenminste dat ze nog gevoel had daar. Het had bij mij een jaar geduurd voordat ik mijn rechterschouder weer kon voelen.
‘Het hoeft je niet te spijten.’ Ze klonk leeg en afstandelijk. Met een paar korte passen liep ze bij me weg en trok onhandig haar jurk weer omhoog voordat ze zich naar me omdraaide. Haar gezicht was hetzelfde lege masker dat ik had gezien in het paleis. ‘Jij hebt hier niets mee te maken. En bovendien doet het er niet toe, we zijn het allemaal gewend en het hoort er nou eenmaal bij.’
‘Wacht.’ Ineens begreep ik het en direct wilde ik niets liever dan een moord plegen. ‘Hij is het, he? Je oom? Het is verdomme de koning zelf die je slaat! Alle goden…’
‘Het maakt niet uit.’ Aurora hield haar blik op de grond gericht. ‘Maar als ik niet terug kom dan… dan wordt het nog erger voor mijn moeder, Michaël. En Alice…’
‘We halen ze daar weg.’ Vastbesloten greep ik haar handen en kneep in haar vingers. ‘Dat zweer ik je. Niemand zal je ooit nog pijn doen en hen ook niet.’
‘Ik moet terug…’ ze trok haar handen los en beet hard op haar onderlip. ‘Ik moet wel, Mica. Jij zult hoe dan ook veilig zijn, hier kan jou niets gebeuren en je bent gelukkig.’
IJskoude rillingen liepen over mijn rug en ik schudde hard mijn hoofd. ‘Gelukkig? Goden… liefje, zonder jou kan ik hier toch niet gelukkig zijn. Hoe moet ik je laten gaan als ik weet waar je naar terug gaat? Dat kan ik niet. Ik laat je niet gaan.’
Dat zorgde ervoor dat ze met een ruk opkeek. Er fonkelde een woedende uitdaging in haar ogen, maar daarachter zag ik de angst en de wanhoop. ‘Jawel. Dat doe je wél, Michaël.’
‘Trouw met me.’ De woorden rolden mijn mond uit voordat ik ze tegen kon houden. ‘Dan hoef je niet met je neef te trouwen en zul je veilig zijn.’
Haar mond zakte open in een volmaakte ronde O en ze staarde me doodstil aan.
‘Misschien heb je inderdaad niet zoveel keus, maar je weet dat dit kan werken. Je zult wel moeten, Aurora…. Dan ben je tenminste veilig.’
Ze knipperde en beet haar kiezen op elkaar. ‘Nee.’
‘Wat?’ nu was het mijn beurt om haar verbijstert aan te staren.
‘Ik zei nee.’ Haar prachtige kin kwam koppig omhoog. ‘Nee, ik trouw niet met jou. Je wilt alleen maar trouwen zodat ik niet met David trouw. Dat is dom en bezitterig, dan kan ik net zo goed met hem trouwen.’
‘Wat…. Maar…’ mijn hoofd was leeg en het voelde alsof ze zonet mijn hart uit mijn borst had gerukt.
‘Ik ga naar Salazar.’ Aurora’s stem trilde licht, maar ze draaide zich met een ruk om en beende bij me vandaan.