10.3

Aurora

"Wat?!" Mica duwt me meteen van zich af alsof ik opeens besmet ben met lepra. "Ben je verloofd? En dat heb je me niet verteld?"
De intense gekwetstheid, die door me heenstroomt duw ik ver terug. Hij hoeft niet te zien dat hij me pijn doet. Kennelijk is er toch iets wat ervoor kan zorgen dat hij minder van me houdt.
"Nee, ik ben niet verloofd."
"Maar je zegt-"
"Ik weet wat ik heb gezegd, Michaël. Als ik klaar ben met de training moet ik me verloven met David."
Zijn ogen staan niet zo walgend en woest meer, maar hij kijkt ook niet blij. "Je hebt geen keuze over met wie je trouwt. Dat heb je gezegd."
"Ja." Stilletjes kijk ik toe hoe Mica heen en weer begint te benen.
"Hou je van hem?"
"Nee. Ik hou van jou." Dat hij dat nog moet vragen. Al zou ik snappen dat hij het als geruststelling zou willen horen.
In een flits staat hij voor me en grijpt mijn handen beet. "Blijf dan hier. Bij mij. De koning kan je hier niks doen."
Ik haat het om degene te zijn, die de schittering uit zijn ogen zal laten verdwijnen, maar ik heb geen keus. "Ik ben veilig. Mijn moeder en Alice niet. Voor hen zal het alleen erger worden."
Zoals ik al had verwacht verdwijnt de hoop uit zijn prachtige ogen. Ze blijven wel vastberaden staan. "Wat zal erger worden? Ik weet dat de koning iets met je doet. Doet hij het ook met hen?"
"Alleen met moeder." Zacht probeer ik mijn handen los te trekken, maar Michaël laat ze niet gaan. "Alice zal gemarteld worden als ik niet thuiskom. Dat ga ik haar niet aandoen."
"Wat doet de koning met je, liefje. Vertel het me."
De verleiding om het te zeggen tegen iemand, tegen hem, wordt steeds groter en ik sluit mijn ogen. "Ik kan het niet zeggen, maar ik moet terug."
Nu laat hij wel mijn handen los. Het voelt veel leger dan ik had gedacht. "Je verkiest hen boven mij. Dat begrijp ik."
"Nee! Ik heb geen keuze, Mica." Wanhopig kijk ik naar hem op. Hij moet het begrijpen. "Jij bent hier veilig. Zij zijn dat niet."
"Laat me dan helpen, prinses. Vertel me wat er gebeurt en ik kan helpen. We kunnen ze daar weghalen."
Hij begrijpt het niet... En ik betwijfel of hij het zal begrijpen als hij weet wat er aan de hand is, maar dat is het enige wat ik nu nog voor hem kan doen. Verslagen draai ik me om en haal de lange haren uit mijn nek.
"Kijk maar."