10.2

Michaël

Toen ik Aurora stralend als de zon zelf, met verwarde haren en blozende wangen van opwinding, van Salazars rug zag springen voelde ik me prompt nog schuldiger. De brief brandde verraderlijk in mijn hand toen ze lachend op me af rende.
Wat het ook was waarvoor Silvan haar had uitgenodigd, het was overduidelijk dat ze er blij mee was.
‘Mica. Kijk!’ Vlak voor me bleef ze staan en trok toen tot mijn verbazing een lang en vlijmscherp mes. Voor heel even kon ik mijn aandacht weg leiden van de verdomde brief en ik boog me dichterbij. ‘Speciaal voor mij gemaakt.’
‘Drakenstaal.’ Bewonderend streek ik even over het metaal en glimlachte. Hij was duidelijk voor haar gemaakt, minder zwaar en iets korter dan de mijne, de slanke kling glom uitdagend in het zonlicht. ‘Hoe voelt hij?’
‘Perfect.’ Ze lachte en liet het zwaard tussen haar vingers draaien, zodat ik veiligheidshalve een stapje achteruit deed. Aurora keek me glunderend aan en er verscheen een frons tussen haar wenkbrauwen. ‘Wat is er?’ Ze beet op haar lip. ‘Als je denkt dat ik… dat ik beter nog even kan oefenen met het-‘
‘Nee.’ Onderbrak ik haar haastig. ‘Dat is het absoluut niet. Silvan heeft gelijk, je hebt er talent voor en je gaat razendsnel vooruit. Het was de goede tijd om een echt zwaard te krijgen.’
‘Wat is er dan?’
Oh verdomme. Ik dwong mezelf diep adem te halen en gaf toe: ‘Er is een koerier met een brief voor je geweest.’ Hoewel ik de brief liever in stukjes had gescheurd gaf ik hem aan haar. Haar hand trilde licht toen ze hem aan nam en ik zag de vreugde van haar gezicht glijden toen haar blik op het wapen van de koning bleef hangen.
‘Oh. Dank je wel.’
‘Liefje… je hoeft hem niet te lezen.’
Langzaam gleed haar blik langs de brief omhoog en ze keek me aan. ‘Jij hebt hem al gelezen.’
‘Niet waar.’
‘Het zegel is verbroken, Mica.’ Er zat een beschuldigende ondertoon in haar stem en de haren in mijn nek gingen ervan overeind staan.
‘Ik heb ernaar gekeken.’ Beledigd staarde ik haar aan.
‘Dat is hetzelfde.’ Aurora begon langzaam de brief open te vouwen, maar bleef mij aankijken.
‘Niet als je niet kunt lezen.’
Het duurde heel even, maar toen zag ik het besef in haar ogen. Haar blik was er heel even een van verrassing, maar toen veranderde het in medeleven en ik had direct spijt van mijn bekentenis. Ik zou nog liever mijn hand afhakken dan nog eens toegeven aan haar dat ik iets niet kon.
Voordat ze iets kon zeggen begon ik weer te praten. ‘Liefje, als het slecht nieuws is… de koerier wilde me niets vertellen…’
Ze knikte en richtte haar aandacht op de brief. Ik was behoorlijk goed geworden in het peilen van haar stemmingen en gevoelens, maar het enige wat ik nu zag was dat ze zich met iedere zin steeds verder leek af te sluiten. Haar blik werd net zo leeg als de eerste keer dat ik haar sprak en de spanning die al twee weken was verdwenen, keerde terug in haar schouders.
‘Aurora?’ Aarzelend kwam ik dichterbij en raakte haar hand aan.
Ze schrok op en verfrommelde het papier in haar hand. ‘Het is niks belangrijks.’ Ze glimlachte geforceerd naar me.
‘Je liegt.’
‘Het is geen slecht niets. Niets aan de hand.’ Ze haalde haar schouders op, maar ontweek mijn blik.
‘Liefje…’ ik kon me niet beheersen en sloeg mijn armen om haar heen. ‘Van wie was de brief?’
‘Mijn neef, David.’
‘Wat schreef hij?’ Teder kuste ik haar slaap en trok haar dicht tegen me aan.
‘Hij hoop dat ik snel terug kom.’
Fronsend dacht ik aan de manier waarop haar neef naar haar gekeken had en herinnerde me dat Aurora helemaal niet zo ontspannen op hem had gereageerd. ‘Ik wist niet dat jullie zo’n goede band hadden, liefje. Mis je hem?’
‘Wat? Oh, nee… niet echt.’ Mompelde ze afgeleid terwijl ze haar vingers over mijn onderarm liet glijden.
‘Wat is er mis, Aurora?’ ik draaide haar naar me toe en dwong haar om me aan te kijken. ‘Waarom kijk je zo als het geen slecht nieuws is?’
‘Het is gewoon geen leuk nieuws, dat is alles. Het doet er niet toe.’ Ze sloeg haar ogen neer en probeerde zich weer tegen me aan te nestelen, maar ik duwde haar weer een stukje van me af en tilde haar kin op.
‘Zeg me wat het is, liefje. Ik wil je niet zo van streek zien.’
‘Ik wil het niet vertellen… je wilt het niet weten. Geloof me.’
Dacht ze echt dat ik daarin zou trappen? Nu was ik niet alleen nieuwsgierig en bezorgd… er was iets wat haar van streek maakte en ik wilde niets liever dan haar helpen en beschermen tegen wat het ook was.
‘Vertel het me, liefje.’ Zachtjes drukte ik een kus op haar lippen. ‘Laat me je helpen.’
‘Je wilt het echt niet weten.’ Herhaalde ze fluisterend. ‘Echt niet, Mica.’
‘Jawel.’ Vastbesloten keek ik haar aan en trok haar dichter naar me toe, direct sloeg ze haar armen om mijn middel en drukte haar gezicht tegen mijn schouder. ‘Wat het ook is, ik wil het weten, Aurora. Ik wil alles van jou weten, alles wat met jou te maken heeft en ik zweer je dat er niets, maar dan ook helemaal niets is wat ervoor kan zorgen dat ik minder van je ga houden.’
Ze trilde in mijn armen en mompelde iets wat ik niet kon verstaan. Ik voelde de onweerstaanbare drang om wat het ook was dat haar van streek had gemaakt stukje bij beetje uit elkaar te rukken.
‘Ik… we moeten trouwen. David en ik. Als ik klaar ben met deze training.’