10.0

Michaël

Aurora voelde zich duidelijk niet op haar gemakt toen ze op Salazar klom – iets wat nu ging op een manier die bijna soepel te noemen was. Ze keek me onzeker aan. ‘Ben je straks hier als ik terug kom?’
‘Ja. Maak je geen zorgen, prinses. Hoewel hij zich soms gedraagt als een botte boer is Silvan in wezen een zacht ei. Als er echt iets aan de hand was zou hij je nooit alleen laten komen. Ik weet zeker dat je dit kunt.’
Ze knikte terwijl ze op haar onderlip beet. Aan Salazars houding te zien probeerde hij haar ook gerust te stellen en ik moest toegeven dat ik blij was dat ze niet helemaal alleen zou zijn. Het liefste was ik met haar mee gegaan, maar Silvan was heel specifiek geweest toen hij had gevraagd om haar alleen te laten komen. Hij had er ongetwijfeld zijn redenen voor, maar ik vond het helemaal niks om Aurora bij me weg te zien vliegen.
Zodra ze achter de berg verdwenen was schudde ik met mijn hoofd om hem leeg te krijgen en besloot dat ik maar beter iets nuttigs kon doen.
Nadat ik een half uurtje met mijn messen had gegooid en ze daarna weer scherp had geslepen landde Nyx op het gras naast me om toe te kijken.
Er is iemand op een paard onderweg deze kant op. Bromde ze loom.
Iets waar ik me zorgen om moet maken? Ik liet mijn zwaard tussen mijn vingers draaien en het weerkaatsende zonlicht glinsterde op Nyx’ schubben.
Het paard klinkt alsof het om kan vallen en er is nergens iets onrustigs gezien. Bovendien is hij alleen.
Nyx maakte zich er niet druk om. Dus wist ik dat ik dat ook niet hoefde te doen en zelfs als ze zich wel vergiste had ik van een enkele man niks te vrezen. Zo nu en dan kwam er een afgedwaalde reiziger voorbij of kwam er iemand uit het dorp vragen of ik nog iets nodig had uit de steden waar ze naar onderweg waren. Als er iets mis was zouden de draken het weten.
Ontspannen begon ik aan mijn vertrouwde oefeningen, maar vanuit mijn ooghoeken hield ik Nyx in de gaten omdat ik wist dat zij het als eerste zou merken als de onbekende reiziger het pad af zou komen naar het grasveld.
Haar grote groene ogen gleden na een tijdje open en ze maakte een rommelend geluid. Ik bleef stil staan en hoorde inderdaad het geluid van hoeven op de rotsen en het zware gehijg van een paard. Bewust traag draaide ik me om zodat ik hem kon zien aankomen en aan de rand van de open plek hield de ruiter zijn paard in. Het dier danste onrustig op zijn plaats heen en weer bij het zien van Nyx, hoewel zij geen aandacht aan hem schonk. Zijn berijder besloot blijkbaar dat hij was waar hij zijn moest, want hij steeg af en bond de teugels aan een tak.
‘Rijder Michaël?’ hij schudde de lichte kap van zijn mantel af en keek me onderzoekend aan.
‘Dat ben ik.’ Ik stak mijn zwaard weg, maar bleef staan waar ik stond, zodat hij dichterbij moest komen.
‘Is het mogelijk dat ik iets te drinken krijg? Het was een lange reis.’
‘Dat hangt er vanaf wie je bent en wat je komt doen.’ Aurora zou waarschijnlijk vinden dat het onaardig en onbeleefd was om een vermoeide reiziger niets te drinken aan te bieden, maar ik vertikte het om vriendelijk te doen voordat ik wist of hij vriend of vijand was.
‘Ik kom met een brief voor de prinses.’ Hij keek het grasveld rond, alsof hij verwachtte dat ze ineens tevoorschijn zou springen. Nu ik beter keek herkende ik het wapen van de koning op zijn kleding en direct besloot ik dat ik geen zin had hem iets te drinken te geven.
‘Ze is er niet. Je kunt de brief bij mij achterlaten. Als je nu weer vertrekt ben je voor het einde van de middag bij het dorp waar ze een goed bord eten en een glas bier voor je hebben.’
De koerier keek me met toegeknepen ogen aan en schudde vastbesloten zijn hoofd. ‘Dat zal niet gaan. Ik heb strikte orders gekregen om de brief alleen aan de prinses af te geven.’
Bezorgdheid begon zich door mijn maag te knagen en ik stapte naar hem toe. ‘Nou, zie jij hier ergens een prinses, knul? Ze is er niet, maar je mag best blijven voor de lunch. Nyx heeft nog niet gegeten.’ De man werd lijkbleek toen Nyx uitgebreid begon te gapen en rijen vol vlijmscherpe tanden liet schitteren in de zon.
‘Wat? Maar… ik…. Alstublieft…’
‘Geef me die brief man en hoepel op.’
‘Dat gaat niet.’
‘Wat staat erin?’ Binnen een paar stappen stond ik vlak voor hem en verbeet een zelfgenoegzame grijns toen ik merkte dat hij trillend naar me op moest kijken.
‘Het bericht is voor de prinses alleen. Ik kan u niet-‘
Als er iets was met haar moeder moest ik dat weten. Aurora zou kapot zijn van verdriet en dat hoorde ze verdomme niet te lezen in een brief. Mijn hand schoot uit en ik greep de man bij zijn keel. ‘Ik zei. Geef. Me. Die. Brief.’
Piepend en spartelend viste hij een brief uit zijn mantel, maar liet hem uit zijn trillende vingers vallen. Nyx stond langzaam op en de man begon te jammeren.
‘Alle goden, verman je.’ Walgend duwde ik hem van me af en hij struikelde zo snel hij kon terug naar zijn paard.
Pas toen hij zijn paard in een moordend tempo de berg af joeg en ik de brief had opgeraapt besefte ik dat ik een probleem had. Gefrustreerd vouwde ik het papier open en staarde naar al het onbegrijpelijke gekrabbel.