9.9

Aurora

Wakker worden in de armen van iemand waarvan je houdt is zo…wonderlijk. Het gebeurt niet vaak dat ik eerder wakker ben dan Mica, maar als het gebeurd is draai ik mijn hoofd zo dat ik naar hem kan kijken. Wanneer hij slaapt lijkt zijn gezicht veel zachter en jonger. Ik kan het niet laten en druk een zachte kus op zijn stoppelbaard. Dat is het enige wat er nu voor zorgt dat hij ouder lijkt.
Aan de manier waarop zijn ogen opeens beginnen te bewegen onder zijn oogleden merk ik dat hij wakker begint te worden.
“Mm.” Zijn armen, die al om me heen lagen, trekken me nog dichter tegen zijn warme lichaam aan. “Goedemorgen, liefje.”
“Het is een hele goedemorgen.” Glimlachend kus ik hem dit keer echt. “Het is heerlijk om zo wakker te worden. Veilig in jouw armen.”
“Bij mij ben je altijd veilig.”
“Dat weet ik.”
Ik wil juist dichter tegen me aankruipen als Mica me zacht wegduwt. “We moeten eruit, liefje. Silvan wacht op je.”
Een gedeelte van me wil zeggen; Nou en? Een ander deel, het overheersende, laat me zuchten en naar de rand van het bed rollen. “Ga je mee?”
“Nee.” Bij mijn geschokte blik zijn kant op steekt Michaël meteen verdedigend zijn handen in de lucht. “Het spijt me, prinses, maar ik kan niet mee. Silvan heeft gevraagd of je alleen wilde komen.”
“Oh… Weet je waarom?”
“Nee, maar maak je geen zorgen. Je redt het wel.”
Daar zijn de meningen kennelijk over verdeeld. Ik kan zoiets gewoon niet. Met Mica erbij red ik me meestal net, omdat hij al het praten op zich neemt. Als ik alleen naar Silvan toe moet heb ik niemand, die dat kan. Behalve misschien Salazar, maar hem kennende laat hij het aan mij over. Of hij moet denken dat er iets echt misgaat. Ik sta er dus alleen voor.
“Kan je echt niet mee?”
“Het spijt me, Aurora.” Ik hoor hem over het bed bewegen en even later legt hij zijn handen op mijn schouders. “Ik weet dat je het kan.”