9.7

Aurora

Zijn vingers trekken een brandend spoor over mijn huid heen en genietend probeer ik mezelf nog dichter tegen hem aan te drukken.
“Mm Mica…”
“Aurora, liefje.” Hij kreunt zacht als ik mijn lippen langs zijn nek laat glijden. Verrukt herhaal ik die beweging met mijn lippen. “Je vindt dat lekker.”
“Ooh meer dan. Het is heerlijk.”
Ik voel hoe zijn nagels zacht over mijn rug krassen. Vergeleken met de klappen, die ik gewend ben is dat een heerlijke streling. Hij maakt me gek. De manier waarop hij me aanraakt laat me branden.
“Liefje..mm we moeten stoppen.”
“Waarom?” Omdat hij het kennelijk belangrijk vind trek ik me een stukje terug en kijk hem broeierig aan. “Ik wil helemaal niet stoppen.”
“Straks kan ik me niet inhouden…” Hij duwt zijn heupen omhoog, waardoor ik zijn uitstulping nog beter voel. Tegelijkertijd kreunen we. “Ik kan je hier niet zomaar nemen, liefje.”
Een beetje aarzelend duw ik met mijn heupen terug. “Maar je voelt zo goed.”
“En jij ook.” Hij kust me zacht. “Maar ik kan het niet maken. We..we moeten even afkoelen.”
Licht teleurgesteld leun ik met mijn voorhoofd tegen zijn borstkas. “Als jij het zegt.”
“Het is het beste voor jou.” Zijn grote handen strijken teder over mijn haar. Iets wat een prettige gewoonte begint te worden. “Ik wil niet dat je hier spijt van krijgt.”
“Hier zal ik nooit spijt van krijgen. Ik hou van je.”
“Ik hou ook van jou.”
Soepel tilt Mica me van zijn schoot en hi wil al opstaan als ik tegen hem aankruip. “Kunnen we even blijven zitten? Het is hier rustig en mooi.”
“Natuurlijk kan dat, liefje.”
Tussen ons blijft het stil. Alleen het geluid van de natuur is te horen, waar ik van geniet. De vogels fluiten en bij een boom iets verder weg zie ik een konijn rond hupsen. Het leven moet wel perfect zijn dat ik hiervan kan geniet in Mica zijn armen.