9.6

Michaël

Omdat ik mijn ogen nog dichtgeknepen had voelde ik het voordat ik het zag. Aurora verstijfde en schoof bij me vandaan. Heel even probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat dat alleen maar goed was, ik zou haar helemaal niet zo dichtbij moeten willen hebben.
Maar ik kon het gewoon niet. Ik trok haar weer naar me toe, helemaal tot op mijn schoot en sloeg mijn armen om haar stramme lichaam.
‘Mica. Niet doen. Hou op. Laat het maar zitten.’ De teleurstelling maakte haar stem een beetje hees en ik voelde haar armen trillen.
‘Liefje, zo makkelijk kom je niet van me af.’ Ik liet mijn lippen langs haar kaak glijden en hoewel ze nog net zo afwijzend weg probeerde te kijken, voelde ik een lichte schok door haar heen gaan. ‘Ik geloof dat je me niet helemaal begrijpt.’
‘Ik begrijp je prima.’ Aurora duwde tegen mijn armen om haar middel, in een halfslachtige poging om los te komen. ‘Je wilt mij niet aanraken of iets doen dat volgens jou heel fijn is. Het doet er niet toe, ik- Oh…’ Ze zuchtte verrast tegen mijn lippen toen ik die nogal ruw op de hare drukte.
‘Hou je mond en luister naar me.’ Honger joeg door me heen toen ik haar aan keek en ze moest iets in mijn blik gezien hebben, want ze knikte stilletjes. ‘Het hele probleem is juist dat ik het wél wil. Ik wil je zo vreselijk graag, ik verlang naar je, Aurora. En dat zou ik eigenlijk niet mogen doen. Voor mij doet het er absoluut niet toe, maar je bent een prinses en nog een maagd ook, dat zou je moeten blijven tot je trouwt.’
‘Maar… ik heb geen keus over met wie ik trouw.’ Ze beet op haar onderlip en keek naar me op. ‘Hierover wel.’ Ze streelde over mijn wang en ik sloot even genietend mijn ogen.
‘Liefje, ik hou echt van je. Ik wil niet dat je denkt dat ik je alleen maar gebruik.’
‘Natuurlijk denk ik dat niet.’ Haar armen krulden om mijn nek en ze kuste me zachtjes.
Het was onmogelijk om niet te reageren. Er ontsnapte me een zachte kreun en ik trok haar dichter tegen me aan terwijl ik haar terug kuste. Ik kon gewoon niet van haar af blijven of haar weerstaan, maar dat was nog heel ver verwijderd van wat het hongerige stemmetje in mijn binnenste met haar wilde doen.
En dus gaf ik me gewonnen. Tijdelijk, hield ik mezelf voor.
Ik liet mijn hand over haar rug omhoog glijden en verstrengelde mijn vingers in de haren in haar nek, zodat ik haar hoofd achterover kon trekken. Ze maakte een genietend geluidje toen ik kusjes langs haar hals omlaag begon te drukken, naar de rand van haar jurk. Aurora trok haar rug hol toen ik de bovenkant van haar borsten kuste en ik realiseerde me dat ik haar helemaal niet wegjoeg of zelfs maar angstig maakte.
Ze genoot net zoveel als ik.
Mijn vrije arm gleed om haar middel en ik trok haar heupen dichter tegen de mijne. Ze kreunde verrast en ik mompelde hees: ‘Voel je wat je met me doet, prinses?’
‘Oh ja…’ Er verscheen een blos op haar wangen, maar ze keek dit keer niet weg. ‘Is dat wat ik… wat ik zag?’ Ze wiebelde op mijn schoot heen en weer en ik kreunde gesmoord.
‘Ja.’ Goden… er zat maar zo weinig stof tussen ons in. En ik wist dat ze me niet zou tegenhouden als ik haar nu zou nemen. Maar dat kon ik gewoon niet maken. Tenminste niet nu… haar allereerste ervaringen zouden niet direct pijn moeten doen. Dan zou ik haar pas echt weg jagen en ik realiseerde me verbaasd dat ik dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ik wilde dat ze samen met mij genoot en bij me terug kwam voor meer.
Aarzelend begon ik de sluiting op haar rug los te maken en zoals ik al had verwacht, deed ze niet eens een poging om te protesteren. Haar zachte handen gleden door mijn haren en ze kuste me vurig.