9.5

Aurora

De manier waarop Mica naar me kijkt laat de rillingen door mijn ruggengraat heen schieten. Zo heeft hij nog nooit naar me gekeken. Hoe had ik kunnen weten hoe fijn het zou zijn als hij dat wel zou doen?
“Ik snap het nog niet helemaal.”
“Wat snap je nog niet, liefje?”
“Nou..” Iets minder verlegen dan net kijk ik naar zijn keel. “Hoe moet een man in een vrouw komen? Past dat wel?”
Mica wordt nog bleker dan hij al was bij deze vraag. “Euhm..nou je hebt gezien dat een man..een…een soort uitstulping heeft.”
Mijn gedachten vliegen meteen weer terug naar het moment dat ik hem naakt heb gezien. De uitstulping waar hij het over heeft was niet te missen.
“Vrouwen hebben..die..die uitstulping niet, zoals je weet. Jullie hebben een soort..euhm..gat. Daar past die uitstulping precies in.”
“Hm.” Tevredengesteld met zijn antwoord kruip ik verder weg onder zijn arm. “Worden baby’s ook zo gemaakt?”
“Ja.” Zijn hand strijkt langs mijn rug omhoog en glijdt ritmisch over mijn haren heen. “Zo plant een man een kind in de buik van een vrouw.”
“En dat is fijn?”
“Dat is heel fijn, liefje.”
Eventjes blijf ik stil nadenken. Iets wat volgens Mica zo fijn is wil ik wel een keer proberen. Ook omdat ik nog niet precies snap wat hij allemaal zegt. Een voorbeeld helpt vast beter.
“Zouden wij dat een keer kunnen doen?”
“Wat?!” Naast me begint Michaël te hoesten en met een ruk trekt hij zijn arm van mijn schouder af. De gekwetste uitdrukking, die over mijn gezicht glijdt ziet hij niet. “Liefje, je weet niet wat je zegt.”
“Misschien. Toch wil ik het. Jij zegt dat het heel fijn is en ik snap het nog niet helemaal.”
“Wat snap je nog niet? Ik leg het uit, maar niet zo.”
“Maar ik wil een voorbeeld. Dan snap ik het vast!”
“Alle goden.” Mica verstopt zijn handen in zijn gezicht. “Je wordt mijn dood nog eens, Aurora.”
Duidelijker dan dat kan hij het niet maken dat hij zoiets niet met mij wil doen. Hopelijk onopvallend schuif ik ietsje bij hem vandaan. “Vergeet maar dat ik het heb gevraagd.”