9.3

Aurora

Hij ziet er zo anders uit dan ik. Heel even laat ik mijn ogen over hem heen dwalen. “Wat hangt daar tussen je benen?” Geschokt dat ik dat eruit heb laten flappen klap ik mijn mond dicht en kijk meteen weg. “Sorry. Sorry. Sorry. Duizendmaal excuses. Dat mag ik niet vragen.”
“Het geeft niet, liefje. Ik kleed me heel even aan. “
De hitte schiet naar mijn wangen als ik me verder omdraai en mijn ogen sluit. “Het spijt me echt heel erg.”
“Maak je geen zorgen. Het is niks.”
“Maar ik..ik zag je…En je had geen kleren aan.”
Achter me hoor ik een zacht gegrinnik, wat zo snel stopt dat ik me afvraag of ik het wel goed heb opgevangen. De blos op mijn wangen verdiept zich als ik weer denk aan wat ik net zag. Dat Mica knap is dat had ik al door. Na al die training was dat niet te missen. Hij heeft een prachtige bovenlichaam. Maar zijn onderlichaam… Het is vast een zonde dat ik hieraan denk.
“Ik ben aangekleed.”
Zonder mijn ogen van de grond te halen draai ik me om. Eigenlijk heeft Mica hele mooie voeten. Het is beter om naar zijn voeten te kijken en om daaraan te denken dan aan…Iets anders.
“Liefje?” Mica legt een vinger onder mijn kin en duwt zo mijn gezicht omhoog. Zijn prachtige ogen staan een beetje bezorgd en schuldig. “Ik had beter op moeten letten.”
“Nee nee.” Verlegen met de hele situatie bijt ik op mijn lip. “Je moet gewoon in bad kunnen. Het geeft niet.”
“Zeker?”
“Ja.”
Mica drukt een tedere kus op mijn lippen. “Wil je nog steeds weten wat het is wat je zag?”
Snel schud ik mijn hoofd, waardoor er lange blonde haren in zijn gezicht vliegen. “Het was niet netjes om dat te vragen. Euhm..je bent wel heel knap.”
Deze keer weet ik zeker dat ik een zacht gelach hoor. Het laat een warm gevoel door me heen stromen. “Ik vind jou ook heel mooi, prinses.”