9.1

Aurora

Misschien klinkt dat heel logisch. Het is waarschijnlijk ook logisch. Toch steek ik nuffig mijn neus in de lucht en kijk Silvan hooghartig aan. Alsof ik ooit iemand zijn ogen zou uitsteken.
“Je kan kijken zoveel je wilt, prinses. Hier kom je niet onderuit.”
Prutjes. Ik wil helemaal niet met Silvan oefenen. Tot nu toe heb ik alleen met Michaël hoeven zwaardvechten en dat bevalt me prima. Een beetje hulpeloos kijk ik naar Mica, die op de grond zit, maar hij haalt alleen zijn schouders op en glimlacht bemoedigend. Daar heb ik dus ook niet veel aan.
De tegenzin die ik voel stop ik diep weg onder een paar lagen positievere emoties. Ik pak het zwaard op, dat voor me op de grond lag, en ga in de houding staan. Precies zoals mijn vader me heeft geleerd. Op Michaël zijn verbeterpuntjes na.
“Je houding is perfect.”
Silvan loopt een rondje om me heen en ik ben dolblij dat ik een jurk heb aangedaan. Zo voel ik me net een stuk vee dat wordt gekeurd. Na een tweede rondje gaat Silvan voor me staan en trekt zijn eigen zwaard. Veel groter en zwaarder dan het mijne en zo te zien vlijmscherp.
“Jouw zwaard gaat er ook ongeveer zo uitzien. Alleen dan veel en veel lichter.” Hij stopt het zwaard weer terug in de schede en pakt een oefenzwaard. “Laat maar eens zien wat je kan.”
Allebei wachten we geduldig. Mijn ogen laten de zijne geen moment los. Michaël heeft me geleerd dat je daaraan meestal het eerste kan zien wanneer de tegenstander gaat aanvallen. Ik moet voordat hij aanvalt zelf een klap uitdelen. Hopelijk onverwacht spring ik naar voren en haal uit. Silvan blijft doodstil staan en komt dan in actie. Razendsnel vangt hij mijn zwaard op met de kling het zijne. Hij hoeft verder geen enkele kracht te zetten. Mijn zwaard glijdt zonder verdere schade aan te richten van het zijne af en laat mijn rechterkant ongedekt. Daar maakt Silvan gebruik van en met een klap tussen mijn ribben land ik op de grond.
Hijgend en woedend krabbel ik weer overeind. De pijn in mijn zij negerend. De woede die binnen in me stormt laat ik niet zien, maar wel mijn wilskracht.
“Nog een keer.”