SF ~ 5

De dag is aangebroken dat One Direction naar Miami Beach komt. Alles staat op stelten en de laatste puntjes worden op de 'i' gezet en rent iedereen van hot naar her om alles nog mee perfect te maken. Buiten staan er hordes meiden te schreeuwen en te janken dat ze naar binnen willen maar ze worden tegengehouden door kilometers lange bodyguards.
"Met die flatgebouwen wil je ook geen ruzie hebben" Alieke sluit de personeelsdeur en kijkt over mijn schouder mee naar de bewaking.
"Zeg maar gerust wolkenkrabbers" mijn ogen glijden langs de ingang van de lobby en zie dat er een paar meiden toch naar binnen geglipt zijn. Ik stap op ze af en als ze me in de gaten krijgen, kijken ze elkaar aan. Busted!
''Waar dachten jullie naar toe te gaan''? ik zet mijn handen in mijn zij. Ik gok dat de dames niet ouder zijn dan 14 á 15 jaar. Ze kijken nogmaals aan en kijken dan weer naar mij, zoekend naar een reden om hier binnen te zijn.
''Wij.. eh.. waren net op weg naar het strand'' verzint de één en haar vriendin knikt overdreven.
''Mag ik dan jullie kamerpas zien''? vraag ik beleefd en ik steek mijn hand uit om de kamerpas aan te nemen, terwijl ik weet dat ze hier niet verblijven.
De meisjes kijken elkaar weer aan en zetten het dan op een lopen.
''Axell, grijp ze''! roep ik naar een bewaker die over de lobby waakt en sprint achter ze aan.
Ik neem mijn plaats weer achter de balie en ga verder met waar ik mee bezig was.
''Je gaat niet eens zelf achter ze aan, je laat het gerust Axell voor je oplossen'' zegt Alieke sarcastisch.
''Axell word ervoor betaald en is daarvoor opgeleid. Achter tienermeisjes aan rennen die stiekem binnen zijn geglipt zit niet in mijn takenpakket. Bovendien, zie jij me al door het zand rennen met deze hakken? Op blote voeten heb ik al moeite, met hakken lig ik plat op m'n bek''.
''Of je hebt gewoon een conditie van lik me neus'' anwoord Alieke. Oké, dat is niet gelogen. Ik ben gewoon vreselijk lui en sport is gewoon niks voor mij.
Een kwartier later komt Axell met aan iedere arm een meid, de lobby binnen.
''Goed gedaan Axell'' complimenteer ik hem en hij zet de meiden weer netjes buiten.

Na het eten plof ik met een volle buik op de bank en zet de laptop aan. Ik zie dat ik een belangrijk mailtje heb en ik kan de grijns niet meer van mijn gezicht halen.
''Is het gelukt''? vraagt Alieke en ze komt naast me zitten om mee te kijken.
''Alles is gelukt, nu nog Laila skypen''. Ik pak mijn telefoon om op de wereldklok te kijken hoelaat het in Amsterdam is. Ik gok het erop en start Skype. Het gaat een paar keer over en dan neemt Laila op. Het verbaast me dat ze wakker is.
''Dat jij al op bent''zeg ik verbaast, maar het valt me op dat Laila er erg vermoeid uitziet.
''Mama heeft me de hele nacht wakker liggen hoesten'' ze wrijft even in haar ogen.
''En je hebt niks gedaan''? mijn bezorgdheid slaat toe.
''Ze zei dat het goed ging en vond een arts niet nodig. Je weet hoe eigenwijs ze is''.
''Als ze op haar sterfbed ligt zegt ze alsnog dat het prima met haar gaat'' zucht ik. ''Maar ik heb spannend nieuws voor je''.
Laila gaat er klaar voor zitten en kijkt me nieuwsgierig aan door de cam.
''Ik heb kunnen regelen dat je alsnog bij het One Direction concert kon zijn'' zeg ik zo blij mogelijk ondanks dat ik nog steeds bezorgd ben om m'n moeder.
''Je maakt een grapje'' ze kijkt me ongelofelijk aan.
''Nee, ik stuur je alles door en dan kan je het zelf zien'' zeg ik met een glimlach. Laila weet zich even geen houding te geven maar een gil verlaat dan toch haar lippen.
Ik ben zo blij voor haar, ookal hoop ik wel dat mijn broer een oogje op mijn moeder wilt houden.