8.8

Michaël

De dagen volgden elkaar op in een rustig en ontspanend ritme, de routine was vertrouwt en tegelijkertijd zo totaal anders dan ik gewend was door Aurora’s aanwezigheid. ’s Ochtends vroeg trainde ik om de dag met de tweeling en om de dag met Silvan, daarna ontbeet ik samen met Aurora en trainden we samen tot de zon op zijn hoogst stond. In de middag maakten we vaak lange wandelingen zodat ze tegelijkertijd de omgeving leerde kennen en haar conditie verbeterde. Soms vlogen we ook door de bergen, gewoon om van het uitzicht te genieten.
Het grootste deel van de tijd waren we bezig met Aurora’s training, hoewel het absoluut niet zo voelde. Zeker in de nachten niet. We waren geen moment verder gegaan dan die keer bij de rivier, maar elke avond viel ik in slaap met haar in mijn armen.
Deze morgen was echter anders dan normaal.
Nyx had me verteld dat er vlakbij eieren uitgekomen waren en ik had besloten met Aurora te gaan kijken. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het was omdat ze moest leren over jonge draken, maar eigenlijk wilde ik het haar laten zien omdat ik wist dat ze het leuk zou vinden.
Het was niet ver en bovendien wist ik dat de moeder absoluut niet blij zou zijn als we Salazar mee zouden nemen, dus liepen we het stuk over de berg.
‘Worden we echt niet opgegeten of zo?’ Vroeg Aurora toen ik haar over een paar rotsblokken heen hielp.
‘Nee. Draken broeden samen en zolang de jongen nog in het ei zitten moet je er weg blijven, dan dulden ze niemand in de buurt. Zodra de jongen er echter zijn gaat de vader weg en blijft de moeder nog ongeveer een maand voor ze zorgen. Tegen die tijd kunnen ze vliegen, jagen ze zelf en is hun lichaamsgewicht ruim verdubbeld.’
‘En de moeder vindt het dus niet erg als er nieuwsgierige mensen komen kijken?’
‘Nee, zolang je niet probeert om iets stoms te doen zit ze er niet mee. Maar als we Salazar mee hadden genomen zou ze ons hebben aangevallen. In het wild doden de mannetjes de jongen die niet van hen zijn.’
We bleven voor een donkere grot stilstaan en ik glimlachte toen Aurora zich iets dichter tegen me aan drukte. Vanuit de grot hoorden we een hoop gepiep en gestommel en de zware ademhaling van een draak.
‘Kom maar, ze doet ons niks.’ Ik kneep zacht in haar vingers en trok Aurora mee naar binnen.
Het duurde even voordat mijn ogen aan het donker gewend waren, maar toen zag ik in de achterste hoek een enorme draak liggen in de kleur van zonnebloemen. Haar amberkleurige ogen namen ons onderzoekend op en ze snoof een paar keer, maar daarna liet ze haar kop weer op haar poten zakken en negeerde ons verder.
‘Oh, Mica… kijk.’ Aurora trok aan mijn hand en mijn blik gleed omlaag van de prachtige draak naar de drukke bewegingen rond haar poten.
Vijf pasgeboren draakjes met het formaat van een flink kalf krabbelden nieuwsgierig op ons af. Hun vleugels waren nog niet volledig gedroogd en lagen strak tegen hun rug, maar na een hap in mijn broek was het duidelijk dat ze verder helemaal volgroeid en gezond waren.
‘Pas op je vingers.’ Lachte ik zachtjes toen Aurora een zilverkleurig draakje over zijn kop aaide. ‘Ze moeten nog leren wat wel en niet eetbaar is. Hun kaken zijn nog niet sterk genoeg om je hand eraf te bijten, maar het doet wel zeer.’