8.4

Michaël

Met een kreun rolde ik ons om, in de hoop misschien iets meer ruimte te krijgen tussen ons. Maar zodra Aurora op haar rug lag, sloeg ze haar benen om me heen en liet ze haar handen over mijn schouders dwalen.
‘Dat soort dingen moet je niet zomaar zeggen,’ mompelde ik afgeleid.
‘Ik zeg nooit iets zomaar.’ Ze keek me recht aan en drukte een kus op mijn lippen. ‘Ik meen het echt, Mica. Hoe wist jij het zeker? Dat je van me hield?’
‘Zodra ik je aanraakte wist ik het gewoon. Hoewel het pas iets later tot me doordrong.’
De dunne stof van onze broeken kon in deze houding niet meer verbergen hoe opgewonden ik was geworden, iets wat Aurora ook doorkreeg. Ze wreef tegen me aan en maakte een genietend geluidje achterin haar keel. Er rolde een hese kreun uit mijn keel omhoog en ze keek me nieuwsgierig aan. ‘Dat vind je lekker.’ Ze bewoog opnieuw tegen me aan. ‘Mm, wat is dat?’
Dat was het laatste bewijs wat ik nodig had om zeker te weten dat ze inderdaad zo onschuldig was als ze leek. Toch besloot ik om eerlijk te zijn. ‘Dat hoort bij mij, liefje.’ Mijn stem was een tikkeltje schor, maar verder kon ik mezelf redelijk inhouden. ‘Ik verlang naar je en als je een man opwindt dan… nou dan krijg je dat.’ Ik kon het niet laten en duwde mijn heupen even tegen haar aan. De kreun die haar dat ontlokte smoorde ik door haar gretig te kussen en ze klampte zich onmiddellijk nog steviger aan me vast.
Natuurlijk had ik kunnen weten dat Aurora absoluut geen enkele ervaring met mannen had, tenminste geen goede. En dat was genoeg reden om mezelf te dwingen me te beheersen. Hoewel het erg lastig was haar zachte en gewillige lichaam onder het mijne te negeren.
Ze welfde zacht kreunend haar rug toen ik mijn handen over haar hemd liet glijden en over haar borsten streek. Omdat ik het niet kon laten en zij het lekker leek te vinden liet ik mijn handen dralen, streelde door de stof heen haar borsten en keek ik hongerig toe hoe haar ogen steeds donkerder en stormachtiger werden.
Ik had werkelijk geen flauw idee hoe ik ooit weer moest stoppen met haar aan te raken, maar die beslissing werd voor ons genomen toen ik ineens Salazar in mijn hoofd hoorde brommen: Zeg, jullie zouden toch gaan eten als de zon onder was?
Aurora had het blijkbaar ook gehoord, ze keek verschrikt om zich heen en toen ik licht hijgend opkeek merkte ik dat de zon inderdaad al bijna was verdwenen.
‘Alle goden.’ Ik rolde van haar af en kwam haastig overeind. ‘We moeten inderdaad opschieten.’ Aurora was een beetje verdwaasd blijven zitten, maar stond toe dat ik haar overeind trok en mee begon te voeren tussen de bomen door, terug naar de grot.
Toen ik haar daar alleen wilde laten, zodat ze zich om kon kleden, – en ik mezelf weer in de hand zou kunnen krijgen zodat het straks niet gênant zou worden als andere mensen me zagen – kneep ze zacht in mijn vingers. ‘Mica? Ik… ik geloof echt dat ik van je houd.’
‘Ik hou ook van jou, Aurora.’ Vluchtig drukte ik een kusje op haar lippen en glimlachte. ‘Ga je gauw omkleden. Ik wacht buiten op je.’
Ze was sneller dan ik dacht, ik hielp haar opnieuw met de sluiting en terwijl ik naar haar keek merkte ik dat er iets anders aan haar was. Ze had haar prachtige haren helaas weer getemd in een vlecht en de jurk verborg ieder stukje zachte huid, maar de blik in haar ogen was ook veranderd. Aurora leek op haar hoede en afwachtend. Ik vroeg me af of ze misschien zenuwachtig was en nam me voor haar niet alleen te laten tijdens het eten.
De vlucht naar het huis van Silvan nam niet veel tijd in beslag en zodra we binnen kwamen merkte ik dat hij meer mensen had uitgenodigd. Niet alleen alle rijders, maar ook behoorlijk wat mensen van het dorp zelf. Ze begroetten ons allemaal even enthousiast en Kairi, de vrouw op wie Silvan een oogje had, en zij overigens ook op hem, greep vrolijk mijn arm vast.
‘Mica, Sil heeft beloofd dat hij straks voor ons zal zingen, maar zonder jou is het niet hetzelfde.’ Ze keek me hoopvol aan. ‘Zing je straks voor ons? Alsjeblieft?’
Naast me keek Aurora me met milde verbazing aan en ik knikte haastig, zodat Kairi me weer los zou laten.
‘Ik wist niet dat je zong.’
Ik kreeg de tijd niet om zelf antwoord te geven, want een van de mannen uit het dorp sloeg me hard op mijn schouders en knipoogde naar Aurora. ‘Deze knul is net een nachtegaaltje, prinses. U weet niet wat u hoort straks.’