8.2

Michaël

‘Van jou wil ik alles weten, liefje. Alle goede en slechte dingen, de grappige en de trieste. Maar je hoeft me niets te vertellen als je dat niet wilt.’ Zonder er echt bij na te denken streelde ik over haar wang. ‘Maar ik zal je helpen met je jurk. Trek maar even iets anders aan.’ Bewust draaide ik haar niet om toen ik de sluiting van haar jurk los maakte, wetend dat ik me opnieuw niet zou kunnen beheersen als ik haar naakte huid zag.
Omdat ik het niet kon laten kuste ik haar nog een keer voordat ik naar haar glimlachte en naar Nyx slenterde.
Ga je ooit nog eens stoppen met grijnzen als je bij haar bent?
Ik geloof het niet. Zachtjes lachend leunde ik tegen Nyx aan en streelde donkerblauwe schubben van haar gespierde hals. Maar je hoeft niet bang te zijn, schoonheid. Jou zou ik nooit kunnen verwaarlozen.
Ze snoof en duwde met haar neus tegen mijn schouder. Ik stond nog steeds met Nyx te knuffelen toen Aurora terug kwam in een linnen broek en een hemd. Met een klopje op haar rug nam ik afscheid van Nyx en griste mijn eigen hemd van de grond, zodat ik die ook kon wassen.
‘We moeten wel naar de rivier, liefje.’ Waarschuwde ik Aurora, haar gezicht betrok en ik haastte me direct om haar gerust te stellen. ‘Je hoeft niet bang te zijn, we hoeven allebei het water niet in. Maar het is het dichtste bij en de stroming helpt om de kleren beter schoon te krijgen.’
‘Goed dan.’ Ze rechtte haar rug en ik zag haar diep adem halen. ‘Maar spring er alsjeblieft niet in, Mica.’
‘Beloofd.’ Ik pakte haar hand en trok haar mee tussen de bomen. ‘Maak je geen zorgen.’
Dat deed ze duidelijk wel, maar ze zei er niets meer over. Afwachtend, maar toch ook nieuwsgierig knielde ze naast me op de oever toen ik haar jurk en mijn hemd begon te wassen. Toch zorgde ze er wel voor dat ze net een stukje verder naar achteren zat.
‘Is het raar dat ik mijn kleren zelf niet kan wassen?’ vroeg ze bezorgd.
‘Nee.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Als je dat nooit hebt moeten doen is het normaal, lijkt me.’
Ik voelde haar zachte vingers over mijn rug glijden en mijn handen vielen stil in het water. Dit keer volgde ze niet de donkere inkt, maar de verborgen littekens eronder. Hier in het volle licht en van zo dichtbij kon Aurora ze zien en dat wist ik. Haar vingers streken over de wirwar van littekens en striemen over mijn huid, ze liepen vanaf mijn nek door naar mijn schouders en vanaf daar helemaal tot mijn onderrug.
‘Het spijt me zo voor je.’ Haar vingers gleden door mijn haren en ik sloot genietend mijn ogen.
‘Het is ruim zeven jaar terug. Het doet geen pijn meer en ik ben niet meer bang, ik heb het verleden begraven.’ Ik legde de kleren op het gras naast ons, zodat het in de zon kon drogen en draaide me naar haar om. ‘Tegenwoordig doet het me niet zoveel meer.’
Tot mijn verrassing boog Aurora zich naar me toe en kuste ze me zacht. Al mijn gedachten vervlogen tot een onherkenbare waas en ik kuste haar teder terug, terwijl ik haar naar me toe trok.
Ze was verslavend en ik wilde niet eens proberen om weerstand aan haar te bieden. Ik liet me achterover tussen de bloemen zakken en trok haar met me mee. Ze mompelde mijn naam en haar vingers trokken een heet spoor over mijn borst omlaag naar mijn buik.
Aurora was zo vurig en onschuldig tegelijk, zo vol vertrouwen. En ik wist dat ik dat vertrouwen niet mocht beschamen. Waarschijnlijk zou ze me alles toestaan wat ik wilde, maar ik wilde geen misbruik van haar maken.