8.0

Michaël

Tegen de tijd dat ik bij onze spullen was gekomen was Aurora’s hysterische gesnik veranderd in een zacht gehik en mompelde ze met haar gezicht tegen mijn hals gedrukt onverstaanbare dingen.
Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Ik had geweten hoe bang ze was voor water, maar ik had er geen moment aan gedacht dat ze net zo bang zou zijn als iemand anders het water in ging. Ze had zelfs Salazar achter me aan gestuurd. Een beetje hulpeloos keek ik naar de grote draak op. Om terug te kunnen naar de grot zou ik Aurora los moeten laten, maar dat zou waarschijnlijk een nieuwe stroom tranen veroorzaken.
Stap maar op. Ik kan jullie makkelijk dat kleine stukje allebei hebben. Hij liet zich plat op zijn buik zakken, zodat de klim niet nog lastiger zou worden en hield zijn blik bezorgd op het trillende meisje in mijn armen gericht.
Ik neem dit wel mee. Onhandig hapte Nyx mijn tas van de grond. Hij bleef tussen haar voorste tanden bungelen en het was waarschijnlijk een wonder dat ze hem niet per ongeluk inslikte.
Aurora zelf was zo licht als een veertje, helaas had het water haar jurk behoorlijk zwaar gemaakt, waardoor het een behoorlijke uitdaging was om op Salazar te klimmen en haar tegelijkertijd te blijven dragen en mijn nek niet te breken. Toch lukte het me uiteindelijk en ik trok haar dicht tegen me aan, ze leek niet eens te merken waar we waren en deed geen poging zich ergens aan vast te houden toen Salazar voorzichtig opsteeg.
Uiteindelijk had ik geen andere keus dan de prinses met één arm toch los te laten en me vast te grijpen aan de nekstekel voor me. Me alleen vasthouden met mijn benen ging prima als ik alleen zat, maar nu begonnen we naar de zijkant te glijden.
Wonder boven wonder stonden we een paar minuten later veilig en wel voor de grot. Aurora was iets gekalmeerd en stond toe dat ik haar op haar eigen benen zette, zodat ik wat brandhout en een paar dekens kon halen. Terwijl ik haar stevig inpakte in de dekens blies Nyx een grote bal vuur uit om het hout direct heet te krijgen.
Zonder iets te zeggen trok ik Aurora op mijn schoot, zo dicht mogelijk bij het vuur en sloeg mijn armen om haar heen. Me nog steeds ontzettend schuldig voelend. De twee draken gingen verderop liggen en hoewel ze allebei hun ogen gesloten hadden, durfde ik er iets om te verwedden dat ze ons scherp in de gaten bleven houden.
‘Het spijt me,’ mompelde ik nog een keer terwijl ik haar haren bleef strelen.
‘Vertel me… wil je me iets vertellen over jouw ouders?’
Ik was zo opgelucht dat ze überhaupt weer praatte dat het even duurde voordat het tot me doordrong wat ze vroeg. Ze merkte dat ik verstijfde en fluisterde: ‘Sorry. Je hoeft het me niet-‘
‘Het is geen geheim.’ Onderbrak ik haar zachtjes. ‘Het is alleen niet zo’n vrolijk verhaal.’
Ze bleef stilletjes zitten, haar wang tegen mijn schouder en haar armen om mijn middel. Ik dwong mezelf een paar keer diep adem te halen en begon te vertellen.
‘Ik heb mijn vader nooit gekend, mijn moeder was niet getrouwd toen ze mij kreeg en ze heeft me nooit willen vertellen wie het was. Inmiddels denk ik dat ze gewoon niet weet wie het is geweest. Ze was… ze had altijd een paar mannen in de buurt die haar… onderhielden. Maar nadat ik er was werd dat lastiger. Ik was zes toen ze trouwde met een man. Hij was…’ met moeite zocht ik naar de juiste woorden om hem te omschrijven, maar het enige wat ik voelde was nog steeds een diepgewortelde haat en een vlaag oude angst.
Aurora’s zachte handen gleden over mijn rug en lieten het gevoel weer verdwijnen.
‘Hij had een hekel aan me,’ vervolgde ik. ‘Ik was een blok aan zijn been en liep alleen maar in de weg. ’s Nachts hoorde ik hem vaak tegen mijn moeder zeggen dat ze me beter naar een tehuis kon brengen, waarom ze dat niet wilde is me nog altijd een raadsel. Een paar keer heb ik hem horen zeggen dat hij me zou verdrinken als ze me niet wegstuurde. Dat is waarom ik mezelf leerde zwemmen.’
‘Ooh… Mica…’
Onverschillig haalde ik mijn schouders op. ‘Dat heeft hij nooit echt geprobeerd, maar ik ben een hele tijd erg bang voor hem geweest. Hij was een grote man, sterk en agressief. Hij was ervan overtuigd dat hij me… nou ja…’ onwillekeurig spande ik de spieren in mijn rug bij de herinnering.
‘Hij sloeg je, he?’
Ze had het dus toch gezien. Heel even voelde ik de drang om het te ontkennen, maar ik wilde Aurora en haar geheimen ook leren kennen, dan was het niet meer dan eerlijk dat ze de mijne ook kende.
Ja. Mij en mijn moeder. Hij gebruikte zijn riem. Ik probeerde meestal om te voorkomen dat hij haar ook tot moes sloeg, wat de helft van de tijd mislukte.’ Ik slaagde erin mijn stem neutraal te houden, maar de rillingen die over mijn rug liepen kon ik maar slecht verbergen. ‘Toen ik ouder werd begon ik terug te vechten, iets wat hij niet zo kon waarderen. Ik was dertien toen… toen mijn moeder moest bevallen. Hij had haar eindelijk zwanger weten te maken. Maar na alles was ze veel te zwak, hij nam de benen en de baby was al dood toen het er eindelijk was. En mijn moeder… ze overleefde het ook niet. Ik heb ze samen begraven en daarna heb ik hem opgezocht.’
Nog altijd als ik daaraan terug dacht kreeg de wraakzucht de overhand, maar nu ik Aurora in mijn armen had voelde ik niet langer de drang om iets te slaan.
‘Wat heb je met hem gedaan?’ haar stem was zacht.
‘Ik heb hem met zijn eigen riem afgeranseld en daarna heb ik hem nooit meer gezien. Hij vluchtte en verdween.’
Achter ons klonk de doffe klap van een draak die landde en verschrikt draaide ik me om. Silvan sprong net omlaag en grijnsde opgewekt, geen idee hebbend van wat hij onderbrak. Met moeite trok ik mijn gezicht weer in de plooi en merkte pas hoe strak ik Aurora vast had gehouden toen ik me dwong mijn armen te ontspannen.