7.9

Aurora

Het ene moment staat hij er nog en dan duikt Mica voorover. Onder water. Meteen spring ik overeind en staar naar de plek, waar hij onder is gegaan. Hij komt nog niet boven. Hij komt niet boven. Doods en doodsbang staar ik naar het water. Het duurt te lang.
{i}Salazar! Duik hem op.{/I}
Ook al ben ik bang voor het water, toch ren ik er tot mijn heupen in. “Michaël!”
Hij reageert niet.. De tranen glijden al over mijn wangen heen. Ik kan niet nog een keer iemand zo kwijt raken. Dat kan niet.
“Michaël!!”
Salazar duikt net onder op het moment dat Michaël boven komt. Als ik zijn hoofd zie begin ik hard te huilen. Al is janken misschien een beter woord. Hij leeft nog. Hij leeft nog.
Michaël zwemt meteen mijn kant op. Steeds sneller, totdat hij kan staan. Als hij dichtbij genoeg is neemt hij me in zijn armen. Snikkend trek ik hem dichterbij en duw mijn gezicht in zijn nek.
“Doe dat nooit meer. Nooit meer!”
“Ssjj.” Zijn sterke armen liggen strak om me heen. “Het spijt me, liefje. Stil maar.”
Mijn tranen lopen van mijn wang langs zijn nek. Hikkend hap ik tussen het huilen door naar adem en knuffel hem bijna plat. “Je mag niet doodgaan. Dat mag niet!”
“Ik ga niet dood.” Hij strijkt over mijn haren heen. “Stil maar, liefje. Ik blijf bij je.”
“Niet gaan. Niet gaan.”
“Kom mee , liefje.” Michaël haalt zijn armen weg van mijn middel en meteen klamp ik me strakker aan hem vast. “Ik til je alleen op, liefje. Ik laat je niet los.”
Het is dat hij de waarschuwing heeft gegeven anders had ik mezelf nog harder aan hem vastgeklampt, zodat hij geen kant op had gekund. Nu laat ik mezelf op tillen en sla mijn armen om zijn nek heen. Zolang we in de buurt van water zijn zal ik hem niet laten gaan. Ik ga niet de kans lopen dat hij er nu weer ingaat. Niet hierna. Water is een vijand, waar ik niks tegen kan doen. Behalve dan dat ik de mensen om wie ik geef erbij weg kan houden. Wat ik nu ook zal doen. In ieder geval vandaag.