7.7

Aurora

“Misschien moet je een broek aantrekken, prinses. Anders ziet iemand je mooie benen.”
“We landen gewoon terwijl er niemand is.” Schouderophalend streel ik Salazar zijn neus. “Dan zien alleen jullie ze. Dat is niet zo erg.”
“Dan doen we dat.”
Als ik omkijk zie ik hoe Michaël soepel op Nyx klimt en jaloers kijk ik toe. Waarom is hij langer en heeft hij een kleinere draak dan ik.
Omdat hij een grotere draak niet aankan. Salazar duwt zijn neus in mijn nek en ademt uit, wat zorgt voor een warme tinteling. Jij kan dat wel.
Breed glimlachend draai ik me om en druk een kus op zijn neus. “Je bent een schat, Salazar.”
Michaël schiet achter me in de lach, maar ik negeer het en klim moeizaam langs Salazar omhoog, totdat ik eindelijk hijgend zit. Het blijft een enorme klim. Zelfs al gaat het steeds beter.
“Ben je klaar?”
Mica kijkt me grijnzend aan. Als ik mijn rok omhoog heb getrokken, zodat nu mijn onderbenen zichtbaar zijn, knik ik.
Zonder verdere waarschuwing zetten de twee draken zich af en storten zich naar beneden. Naast me joelt Michaël uitgelaten en ik kan niks anders doen dan lachen. Het is heerlijk om de wind zo door je haren te voelen en om de grond dichterbij te zien komen. Wetend dat je op een draak zit, die ervoor zorgt dat er niks zal gebeuren.
Veilig en wel landen we dan ook op de grond. Michaël springt als eerste naar beneden, maar ik volg hem best snel. Met een klap land ik op de grond en daarna op mijn achterwerk.
“Bijna.” Mopperend krabbel ik overeind en kijk vuil naar Michaël, die hardop lacht. “Ik zou maar uitkijken als ik jou was.”
“En waarom dan wel?” Hij komt dichterbij en laat zijn armen om mijn middel glijden. “Ga je me straffen?”
“Salazar zou je op kunnen eten.” Glimlachend ga ik op mijn tenen staan om een kus op zijn lippen te drukken. “Maar ik denk dat ik je liever hou.”
“Mm. Gelukkig maar.”
Hij begint me zachtjes mee te trekken en ik volg hem gewillig. In ieder geval totdat ik zie waar we heen gaan. Op dat moment verstijf ik en verzet geen stap meer.
“Gaan we dat echt doen?”
“Het is goed voor je.” Michaël schopt zijn schoenen uit. “Ik hou je de hele tijd vast, Aurora. Dat beloof ik je.”
“Oké.” Vanbinnen trillend schop ik mijn schoenen uit en grijp zijn hand beet. Het wateroppervlak is net een spiegel. Er is geen golfje te zien. Zouden er wel golven zijn als wij erin stappen? Of als ik onder het oppervlak verdwijn?
“Je moet niet denken.” Michaël draait met zijn duim langzame rondjes op mijn pols, wat me een klein beetje afleidt van het water. “Ik heb je vast en laat niet los.”