7.6

Michaël

Aurora was stukken beter dan ik had verwacht. Ze was absoluut geen partij voor mij of zelfs maar voor Weslin of Gabrial, maar haar houding was nagenoegen perfect en ze reageerde verrassend goed op elke beweging die ik maakte.
Het werd me echter al heel snel duidelijk dat ze geen al te sterke armen had. Na een tijdje begon ze moeite te krijgen om het zwaard goed omhoog te houden en ook merkte ik dat ze aan haar conditie zou moeten gaan werken. Toen ik dat zei stak ze haar tong naar me uit.
‘Het spijt me, ik ben nog nooit eerder door een rijder met een zwaard een grasveld over gejaagd.’
Lachend stak ik het oefenzwaard in de grond en lachte nog harder toen ze mijn voorbeeld probeerde te volgen, maar het niet veel verder dan een paar centimeter de harde aarde in kreeg.
‘Je staat me gewoon uit te lachen.’ Ze hijgde licht en zette haar handen in haar zij.
‘Ik zou niet durven, prinses.’ Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen even om haar heen. Ik had het alleen in mijn broek al warm, maar de jurk moest het voor haar nog veel erger maken. ‘Laten we een pauze nemen, liefje, en een beetje afkoelen.’
Direct voelde ik haar in mijn armen iets verstijven en toen ik haar kin optilde om haar aan te kijken, zag ik een argwanende blik in haar ogen.
‘Michaël… ik…’
‘Ik weet het.’ Geruststellend drukte ik een vederlichte kus op haar lippen. ‘Het meer loopt rustig af vanaf de oever, het eerste stuk is niet meer dan enkeldiep. We kunnen daar wat eten en een beetje pootjebaden om af te koelen.’
‘Ik wil echt niet verder dan dat.’
‘Dat hoeft ook niet.’ Bezwoer ik haar.
‘Hou jij me vast?’ Ze was echt bang realiseerde ik me. Toch was dat alleen maar aan haar ogen te zien. Iedere ander zou in haar situatie staan te trillen op zijn benen, gejaagd en moeizaam ademen en waarschijnlijk zouden andere vrouwen gewoon beginnen te huilen.
‘Ik hou je vast. Beloofd.’ In gedachten riep ik Nyx en Salazar en vrijwel direct hoorde ik verderop het zwiepende geluid van enorme vleugels. Aurora ontspande in mijn armen en leunde tegen me aan. ‘Wacht hier even, liefje. Dan haal ik wat te eten.’ Een beetje onwillig liet ik haar los en liep haastig de grot in.
Toen ik terug kwam waren de twee draken er al en ik bleef even staan kijken om te zien hoe Aurora haar armen om Salazars enorme nek sloeg om hem te knuffelen.
Als je het waagt me te vergelijken met een knuffelbeer rooster ik je armen. Salazar keek me dreigend aan, maar zijn stem in mijn hoofd klonk geamuseerd.
‘Vergelijkt hij je met een knuffelbeer?’ Aurora keek grinnikend om en ik schoot weer in de lach. Blijkbaar was ze nu zover op hem afgestemd dat ze het ook hoorde als hij tegen een ander sprak.