7.4

Michaël

Aurora stond een stukje verderop tussen de bomen, haar uitdrukking was nog steeds een beetje geschrokken. Glimlachend pakte ik haar hand en trok haar mee, zodat de andere rijders ons niet zouden horen.
‘Wat was je aan het doen, liefje?’ Mijn hand gleed in een automatisme door haar lange haren die ze nog los op haar rug had hangen. ‘Je had toch gewoon naar ons toe kunnen komen?’
‘Dan hadden ze gezien dat ik mezelf niet eens kan aankleden.’ Ze schudde beslist haar hoofd en keek glimlachend naar me op. ‘En bovendien zagen jullie er geweldig uit, ik wilde niet storen. Je bent echt heel goed.’
Grinnikend haalde ik mijn schouders op en draaide Aurora zachtjes om, zodat ik bij de sluiting op haar rug kon. Toch kon ik de verleiding niet helemaal weerstaan toen ik haar gladde, naakte huid zag. Ik boog me voorover en drukte zachte kusjes langs haar ruggengraat omlaag. De sluiting liep maar tot halverwege haar rug, dus ver kwam ik niet, maar Aurora rilde en drukte zich met een zachte kreun dichter tegen mijn borst.
‘Mm, je voelt zo goed, Aurora.’ Ik schoof haar lange haren over haar schouder en liet mijn lippen langs haar hals naar haar andere schouder glijden, haar hoofd zakte opzij toen ik langzaam de stof van de jurk opzij duwde om bij haar huid te blijven kunnen.
‘Ik wil niet dat je daarmee stopt.’ Aurora klonk een beetje ademloos en drukte haar rug tegen mijn borst. Ze begon ongedurig te kronkelen toen ik mijn handen langs haar heupen liet glijden en haar buik en haar zij begon te strelen.
Toen ze haar billen naar achteren, tegen me aan duwde ontsnapte me er een verlangende kreun. Ik vroeg me af hoe ze zou reageren als ik haar opnieuw over mijn schouder legde en mee nam naar bed. Waarom dat geen goed idee was werd steeds een beetje vager en onduidelijker in mijn hoofd.
Toch kreeg ik de kans niet om het zelfs maar voor te stellen.
‘Hebben jullie een beer gezien of zo?’ Voetstappen kwamen dichterbij en haastig liet ik Aurora los. Ze wankelde even, maar ik greep haar arm om haar overeind te houden en maakte snel de sluiting van haar jurk vast.
De tweeling kwam samen met Silvan tussen de bomen door en ik ving Aurora’s verhitte blik. Bijna kreunde ik weer, elke idioot die een beetje op zou letten kon zien dat er heel wat meer was gebeurd dan een onschuldig gesprek.
Weslin en Gabrial hadden allebei niets in de gaten en hadden het te druk met het vergelijken van hun blauwe plekken, maar Silvans blik gleed onderzoekend van de prinses, naar mij en toen weer terug. Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen naar me, waardoor ik ineens zin kreeg om hem in zijn gezicht te stompen.
‘Nou prinses, nu je op bent kan Mica beginnen met je training. Ik neem deze twee snotneuzen weer mee, maar als je hard oefenend weet ik zeker dat jij ze net als Mica aan kunt.’
Dat leidde tot een golf van protest aan de kant van de tweeling. Dat ze toch echt niet van plan waren zich te laten inmaken door een meisje, een prinses nog wel!
‘In dat geval zullen jullie eens een keer echt je best moeten doen.’ Silvan gaf ze een plagerige por en gaf mij de jutte zak die hij mee genomen had. ‘Laat het haar allemaal proberen, ik wil weten waar ze gevoel voor heeft. En zorg ervoor dat haar houding goed is tegen de tijd dat ik met haar aan het werk ga.’
‘Ik weet hoe het werkt.’ Een beetje geërgerd keek ik mijn oude vriend aan, maar hij lachte alleen maar en gebaarde naar de tweeling dat ze hem moesten volgen.
Zodra ze weg waren keek Aurora me blozend aan en vroeg: ‘Wat ga je me leren?’
Ik verbeet een suggestief antwoord en keerde in plaats daarvan de zak om. De stompe oefenzwaarden waar ik zelf nog mee had geoefend ploften in het gras, gevolgd door een slanke boog en een koker vol pijlen, er rinkelden een set dolken achteraan.
‘Je zult hoe dan ook moeten leren omgaan met het zwaard. Maar je hebt ook iets nodig wat je vanaf een afstand kunt gebruiken, zelf geef ik de voorkeur aan mijn dolken. Ik kan best met die boog omgaan, maar lang niet zo goed. We zullen zien wat jou het beste ligt.’