7.3

Aurora

Verstopt achter een boom kijk ik toe hoe de tweeling en Mica aan het vechten zijn. Dat het een oefening is, is meteen te zien, maar het blijft indrukwekkend om naar te kijken. Alle drie bewegen ze zichzelf zo soepel. Alsof ze nooit anders gedaan hebben. Een beetje melancholisch denk ik terug aan de manier waarop mijn vader zich vroeger bewoog. Het was altijd prachtig om te zien. Alsof hij danste. Net als dit.
Ik lach zachtjes als één van de tweeling, Weslin, op de grond beland. Drie hoofden kijken meteen met een ruk mijn kant op. Weslin is nog te druk bezig om over zijn achterwerk te wrijven.
“Wie is daar?” Een sissend geluid geeft aan dat Silvan zijn zwaard tevoorschijn heeft gehaald. “Laat je zien.”
Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Hopelijk zachtjes doe ik een stap achteruit. In mijn oren hoor ik niks, maar Silvan kennelijk wel.
“Nog één stap en je kan het niet meer navertellen.”
Nu toch wel bang kijk ik vanuit mijn schuilplek naar de open plek. Michaël heeft zijn dolken tevoorschijn gehaald en houdt ze zo vast dat hij ze binnen een tel in me kan schieten. Waarom moest ik nu weer komen kijken? Mijn jurk is weer niet dichtgemaakt en ik wil niet hebben dat iemand me zo ziet. Dat is geen optie voor mij.
“Ik ben het.”
“Aurora?” Michaël laat zijn dolken meteen zakken. Al blijft Silvan verdedigend staan. “Waarom verstop je je?”
“Ik..euhm…” Hoe moet ik dit in de naam van de goden uitleggen zonder dat Silvan, Weslin en Gabrial weten wat er aan de hand is. “Het is hetzelfde als gisteren.”
Het duurt eventjes, maar het begint langzaam te dagen bij Michaël. Zijn donkere blik wordt meteen vervangen door een speelse grijns.
“Sorry jongen, maar ik moet even naar de prinses toe. Blijven jullie maar hier.”