7.2

Michaël

Het was al donker toen we weer terug vlogen naar de grot. Enkel met het licht van de sterren was Nyx nauwelijks te zien in de nacht. Salazar was lichter dan zij, waardoor hij beter zichtbaar was voor wie er op lette, maar beide draken gleden geruisloos door het donker.
Ik kon Aurora niet goed zien, maar ik hoorde haar wel verrukte kreetjes slaken bij het zien van de opkomende maan en de glinstering van de sterren op Nyx’ vleugels. In de grot stak ik een paar kaarsen aan en wachtte toen een tijdje bij Nyx en Salazer, zodat Aurora zich kon omkleden.
Tegen de flank van Nyx geleund staarde ik naar het donkere dal. In de verte hoorde ik een draak brullen en van nog verder weg kreeg hij antwoord van een ander. Jaren geleden had ik al bedacht dat ik me hier ooit wilde vestigen, maar destijds had ik deze grot gezien als mijn toekomstige huis. Nu vroeg ik me af of Aurora een huisje wat lager op de helling leuk zou vinden, ze leek te genieten van de rust.
‘Mica?’
Ik draaide me om en mijn maag maakte een koprol. Ze stond achter me in haar nachtjapon, hij liet nauwelijks iets van haar huid zien, maar toch was het verbazend erotisch. Haar lange haren golfden licht op het briesje dat door de open grot waaide en ze glimlachte dat betoverende lachje naar me.
‘Laten we naar bed gaan.’
Gehypnotiseerd volgde ik haar door de donkere gang en pas in de volgende grot haalde ik haar in. In het kaarslicht leek ze bijna te gloeien en ze stak uitnodigend haar hand naar me uit.
Heel even liet ik mijn remmen los, heel even maar, gewoon omdat ik het niet kon laten. Ik trok haar tegen mijn borst en drukte mijn lippen op de hare. Aurora maakte een verrast geluidje ergens achterin haar keel, maar in plaats van me verschrikt weg te duwen, sloeg ze juist haar armen om mijn nek en drukte ze haar zachte lichaam tegen me aan.
Ik kon de verhitte reactie van mijn lichaam niet tegenhouden en het kon haar onmogelijk ontgaan, maar opnieuw probeerde ze juist alles behalve van me weg te komen. Het bed achter haar leek ineens erg aanlokkelijk… streng hield ik mezelf voor dat ik dat niet kon maken. Aurora zou het niet eens willen. Het zou niet eens mogen.
Ze maakte het me echter behoorlijk moeilijk toen ze mijn hemd uit trok en met haar vingers de lijnen van inkt op mijn rug volgde.
‘Het zijn er zoveel,’ mompelde ze zacht.
Dat zorgde ervoor dat ik weer een beetje bij zinnen kwam. Mijn tatoeages had ik met een reden en ze waren bovendien erg effectief, niemand lette op een oneffen huid vol littekens wanneer ze konden staren naar draken, runnen en oude teksten. Ik ging op de rand van het bed zitten en boog iets voorover. De schaduwen voorkwamen dat Aurora te goed zou kunnen kijken, maar er was genoeg licht voor haar om de tatoeages beter te bekijken.
‘Is dat Nyx?’ Ze streelde over de plaats midden op mijn rug, waar inderdaad Nyx in zwarte inkt in mijn huid stond.

Opnieuw sliep ik diep en rustig, maar ’s ochtends vroeg werd ik wakker van een zacht gefluit bij de ingang van de grot. Ik herkende de melodie en keek heel even spijtig naar Aurora, die nog naast me lag te slapen. Hoe verleidelijk het ook was om naast haar te blijven liggen, ik kon niet blijven liggen niksen.
Gapend hees ik mezelf uit bed, ervoor zorgend dat ik Aurora niet wakker maakte. Ik nam niet de moeite mijn hemd aan te trekken, wetend dat ik die toch gauw weer uit zou trekken, pakte mijn zwaard en liep het schemerige ochtendlicht in.
Silvan, Weslin en Gabrial stonden al op me te wachten. Aan hun natte haren te zien hadden ze net gezwommen en ze zagen er stukken wakkerder uit dan ik me voelde.
‘Ik dacht dat deze twee wel eens een lesje in nederigheid verdienden,’ bromde Silvan met een knikje naar de tweeling, die hem grijnzend aankeek.
‘Word je oud?’ plaagde ik hem.
‘Voorlopig kan ik die twee snotneuzen nog prima aan, maar gisteravond waren ze ervan overtuigd dat ze inmiddels beter zouden zijn dan jij.’ Silvan vertrok geen spier, maar ik zag zijn ogen geamuseerd schitteren. ‘Dus zijn we hier om te zien of ze gelijk hebben.’
Grinnikend rolde ik met mijn spieren om ze los te krijgen en slenterde bij de ingang van de grot vandaan naar het grasveld iets verderop. ‘Kom maar hier dan, jochies.’ Ik wenkte ze en draaide mijn zwaard tussen mijn vingers.
‘Wie van ons wil je eerst?’ Gabrial stoof voor zijn broer uit het veld op.
‘Eerst?’ Schamperde ik glimlachend. ‘Ik kan jullie tegelijkertijd aan met een arm op mijn rug.’
‘Ha! Bewijs dat maar!’ ze sprongen tegelijk op me af en braaf hield ik mijn linkerhand op mijn rug.
De tweeling was duidelijk beter geworden in de tijd dat ik weg was geweest, ook waren ze sneller en nog sterker geworden. Maar het kostte me nog steeds absoluut geen enkele moeite om ze beiden steeds verder achteruit te drijven, naar de rand van de rots. Het gelach en gejoel van de tweeling, samen met het geluid van staal tegen staal zorgde ervoor dat ik weer het gevoel had zelf weer te trainen, met Silvan grijnzend en onverslaanbaar tegenover me. Alleen was ik dit keer de leraar, maar het was nog net zo leuk.