7.1

Aurora

Ze is aardig. Dat was niet wat ik had verwacht. Stilletjes glimlachend zit ik rechtop in mijn stoel, handen netjes op mijn schoot gevouwen en enkels gekruist. Dat iemand mijn benen ziet maakt het nog belangrijker dat ze netjes staan.
Michaël zit grapjes te maken met Silvan en Arida zegt er af en toe iets tussendoor. Verder heel tevreden dat ze stil kan zitten en kan luisteren naar het gelach en de onderlinge steken, die vriendschappelijk worden uitgedeeld. Dit is de familie, die Michaël zelf heeft gekozen. Samen met de tweeling en de mensen in het dorp. Ergens maakt dat me rustiger maar ook veel nerveuzer.
Luister naar je hart.
De stem vervaagt even snel als dat hij in mijn hoofd opkomt, maar hij klinkt bekend. Een stem die ik niet eerder heb gehoord en een draak. De stemmen van Salazar en Nyx zou ik meteen herkennen. Dus moet het Nekhbet zijn. Afwezig staar ik naar buiten, waar de grote witte draak ligt. Ze lijkt niet door te hebben dat ik naar haar kijk, maar ik leer draken langzaam een beetje kennen en ze merken veel meer dan je denkt.
“Waar denk je aan, Aurora?”
Arida zorgt ervoor dat ik terug kom in de werkelijkheid en blozend kijk ik haar kant op. “Dat draken altijd veel meer opmerken dan dat ze laten lijken.”
“Jij kennelijk ook, meisje.” Ze glimlacht vriendelijk naar me, waardoor ik iets meer ontspan.
“Dank u.” Ik wriemel een beetje met mijn handen en glimlach als Michaël de zijne eroverheen legt om ze stil te houden. Het is fijn dat hij me steeds aanraakt. Niet altijd voor zoenen of iets anders, maar ook voor het contact. Gewoon voor het gevoel van de aanraking.
“Je bent heel beleefd, maar dat hoeft niet.”
Kennelijk is u zeggen hier verkeerd. Ik maak een mentale notitie en glimlach naar haar. “Ik zal het onthouden.”
Michaël zijn hand ligt nog steeds op de mijne. Ik draai een hand om en verstrengel mijn vingers met de zijne. Het fysieke contact werkt kalmerend.