• 1.5 •

‘Hoe lang duurt het nog voordat het ei uitkomt?’ vroeg Barto.
Het was drie dagen voordat de twee gezinnen uit elkaar zouden gaan, maar het was voor het eerst dat Barto er naar vroeg. Hyvro en hij zaten met z’n tweeën een eindje van de rest vandaan; Hyvro had, zoals gewoonlijk, het ei stevig onder zijn armen geklemd.
Vivienna zat samen met Atlanta en hun kinderen in een kring. Alleen Sofia en Paul zaten niet in de kring: zij zaten een klein beetje afgezonderd en speelden een zelfbedacht spelletje met een paar visjes. De moeders van alle overgebleven dochters probeerden een koor met hen te vormen: vrijwel alle zeemeerminnen konden mooi zingen en het was leuk om de wat lagere stem van Sira er ook bij te hebben. Bovendien was het een manier om de wat drukkere meisjes - en dan voornamelijk Emily - in toom te houden: als Emily zong, was dat één van de weinige momenten dat ze slechts op één ding gefocust was.
Toen Emily echter haar nog zachte, maar fluwelen stemmetje inzette, draaide Paul zijn hoofd abrupt om. Hij stopte met het spel dat hij speelde; Sofia gaf hem een duw en zei geïrriteerd zijn naam, maar hij reageerde nergens op. Ook Barto leek van de wereld: hij had Hyvro net nog vragend aangekeken, maar zijn blik werd nu naar Emily getrokken.
De vrouwen leken nergens last van te hebben en hadden niet eens door dat de blikken van de mannen naar het kleinste meisje in de groep werd getrokken. Hun muziekspel klonk betoverend mooi, maar toch vond Atlanta dat er iets ontbrak en liet ze daarom stoppen met zingen.
Zowel bij Paul als Barto leek de betovering verbroken te zijn: Paul ging gewoon weer verder met het spelletje alsof hij nooit gestopt was, zonder zich bewust te zijn van wat er gebeurde, en Sofia leek daar genoegen mee te nemen en ging ook verder met hun spel.
Barto was zich echter wel bewust van de trans waar hij zojuist in had gezeten en keek een beetje verbluft naar Hyvro, maar die keek al even verbluft terug. Hij had geen last gehad van dat gevoel van bezetenheid, maar had het ook nog nooit eerder gezien.
‘Wat voor gave heeft jouw jongste dochter, Hyvro?’ vroeg Barto uiteindelijk, na een lange stilte: beide mannen hadden zich nauwelijks bewogen.
‘Dat weten we niet. Of in ieder geval wisten we het niet: ik heb nu wel een vermoeden.’ Hij keek even naar de jongste, die het meeste van al zijn kinderen op hem leek. Haar gezicht was een vrouwelijke, jonge versie van die van hem en ze was de enige van zijn kinderen die zijn turquoise haren had gekregen.
‘Dit is bijzonder. Het leek geen effect te hebben op de dames: die zongen gewoon door.’ Hij wreef even over zijn kin. ‘En ook niet op mij.’
‘Misschien dat het niet bij vrouwen werkt,’ stelde Barto vast. ‘En niet bij bloedverwanten.’
Hyvro keek bedachtzaam naar zijn jonge meisje en riep toen naar zijn rouw: ‘Vivienna, mogen we Emily even lenen?’
Vivienna keurde dat goed en Emily kwam nieuwsgierig naar haar vader toe gezwommen. Ze blikte even op Barto: eigenlijk was die veel interessanter dan haar vader. Ze geloofde niet dat hij haar zou afsnauwen omdat ze weer iets fout had gedaan, terwijl ze maar niet kon bedenken wát ze dan eigenlijk fout had gedaan.
‘Emily, wil je zachtjes een liedje voor ons zingen?’ vroeg Hyvro.
Emily, die dol was op zingen, startte direct met hetzelfde lied dat ze zojuist nog met z'n allen hadden gezongen. Hyvro blikte op Barto, die alleen maar naar zijn dochter kon kijken en zich nauwelijks meer kon verroeren, en keek daarna naar Paul, maar die speelde vrolijk door. Waarschijnlijk zong Emily zo zacht dat hij het niet kon horen.
‘Bedankt.’ Hij glimlachte even naar haar en zei toen dat ze weer terug mocht gaan naar haar moeder. Emily was lichtelijk teleurgesteld dat dat alles was waarom ze moest komen, maar deed wat haar gevraagd werd.
Barto leek opnieuw te ontwaken en knipperde verbaasd met haar ogen. Hyvro keek bedachtzaam naar zijn jongste dochter. ‘Het is dus echt zo,’ zei hij. ‘Ze kan mannen in trans zingen... Dat is haar gave.'