6.8

Michaël


Plankenkoorts. Van alles had ik juist dat niet bij haar verwacht.
Toch had Aurora haar schouders weer gerecht en een klein glimlachje op haar gezicht geplakt, maar haar hand in de mijne was gespannen en haar ogen schoten onrustig heen en weer. Het was bewonderenswaardig hoe ze zichzelf kalmeerde en in de hand hield.
‘Je hoeft nergens bang voor te zijn,’ mompelde ik terwijl ik haar het dorp in leidde. ‘Iedereen hier is heel ontspannen.’
Mijn woorden werden nogal teniet gedaan toen er een joelende kreet klonk en er een groepje kinderen op ons af stoof.
‘Mica!’
‘Je bent terug!’
‘Mica, Mica!’
Vanuit mijn ooghoeken keek ik even naar Aurora, maar ze glimlachte vertederd naar de kinderen en ik besloot dat het geen kwaad kon om haar even los te laten om de kinderen te begroeten. Om te voorkomen dat de kleinste van het stel, Lilian van drie, vertrapt zou worden door de rest tilde ik haar op mijn heup en woelde door de haren van de andere kinderen.
‘Dag monsters, zeg eens gedag tegen de prinses.’ Ze mompelden allemaal een begroeting en Lilian brak bijna mijn heup omdat ze zo enthousiast op en neer stuiterde. ‘Liefje, dit zijn bijna alle kinderen hier in het dorp. De jongste tenminste, ik neem aan dat de oudere kinderen helpen op het land?’ ik keek naar een van de jongens, die vrolijk knikte.
‘Ik ga mijn best doen om al jullie namen te onthouden.’ Beloofde Aurora de kinderen en ik zag dat ze langzaam begon te ontspannen. Ze riepen allemaal door elkaar hun namen, waardoor het onmogelijk was om ook maar de helft te verstaan, maar de kinderen waren veel te enthousiast om het te merken.
‘Schatje, zeg maar tegen je vader dat ik hem straks even op zoek, goed?’ Ik zette Lilian weer op de grond en streek over haar blonde haren. Ze knikte en stak haar duim in haar mond. ‘Is je broer nou als een klaar met dat hek voor de koeien?’ Ik gaf een van de jongens een plagerige por.
‘Moet je al weer gaan?’
‘Ik ga de prinses even aan wat mensen voorstellen, maar de komende tijd zijn Nyx en ik hier nog wel een poosje.’
Het duurde nog een paar minuten voordat ik Aurora mee wist te krijgen, maar uiteindelijk slenterden we hand in hand verder het dorp in.
‘Die kinderen zijn stapelgek op je.’ Ze keek glimlachend naar me op.
‘Omdat ik ze op Nyx laat vliegen als ze daarvoor in de stemming is.’ Ik grinnikte zacht en keek rond in het vertrouwde kleine dorpje. Dit voelde veel meer als thuis dan de stad waarin ik het grootste deel van mijn tijd doorbracht. Hopelijk zou ik over een tijdje echt helemaal hier heen kunnen komen om niet meer weg te hoeven.
‘Michaël!’ Een donkerharige, pezige man kwam een straatje uit en liep breed lachend op ons af. ‘Ik hoorde al dat je hier was.’ Silvan sloeg me hard op mijn schouders en boog voor Aurora. ‘Prinses, het is me een eer om je te ontmoeten.’ Hij pakte haar hand en tot mijn irritatie drukte hij er een kus op.
Ze bloosde en zakte licht door haar knieën, een aarzelende glimlach op haar lippen. Ze was nog steeds niet op haar gemak, maar haar opvoeding stond niet toe dat ze dat liet merken.
‘Deze charmeur hier is Silvan, hij traint Weslin en Gabrial. We waren eigenlijk op weg naar je moeder, loop je met ons mee?’
Sil knikte en liep met verende passen naast ons mee. ‘Ik ben ook een rijder,’ vertelde hij Aurora. ‘Net als mijn moeder. Sepp hangt hier vast ergens rond en Nekhbet zal bij mijn moeder zijn.’
‘Zijn dat jullie draken?’
‘Ja, prinses. Ik kijk er naar uit om Salazar te ontmoeten, bij zo’n bijzondere vrouw hoort ongetwijfeld een bijzondere draak.’ Hij grijnsde ondeugend en hoewel hij bijna twintig jaar ouder was dan ik zag hij er ineens erg jongensachtig uit. Het beviel me maar niks dat hij flirtte met haar, maar zij leek het amusant te vinden, hoewel ze wel mijn hand weer had gepakt. Silvan zag het, maar zei er niets over.