It's a gift.

Ze kon alles. Schrijven, tekenen, zingen, dansen, acteren, turnen. Maar bovenal; ze kon mensen opbeuren, mensen steunen, troosten, ernaar luisteren en ervan houden. En dat vond ze het belangrijkste, want uiteindelijk; wat doe je met die andere gaven? Zijn ze dan zo belangrijk? Ze vond zelf van niet. Ze vond dat ze er niks mee kon bereiken, ze waren niet van belang voor haar. En gelijk had ze.
Alice deed altijd alles, al heel haar leven lang, wat ze kon om mensen te helpen. En het is niet zo simpel. Je moet dat in je hebben, je moet het wíllen. Willen doen en willen kunnen. Alice wou niks liever. Ze had die gave gevonden in haar, want dat komt niet vanzelf.
Op de dag dat de zus van haar beste vriend Dan stierf, was het begin van het erkennen van haar talent. Ze hoorde het niet van hemzelf, maar van z'n moeder. Zij wist hoe close ze waren, dat ze geheimen deelden alsof ze broer en zus waren. Meteen liet ze alles vallen waarmee ze bezig was; de tekening die ze maakte, het lied dat ze schreef, het automatisch denken dat alles goedkomt. Zo vlug ze kon, rende ze naar haar vriend toe. Ze belde aan, en wist dat Dan de deur zou openzwaaien. Ze wist dat hij alleen haar zou willen zien. En gelijk had ze. Toen de deur openging, stond Dan in de deuropening. Te trillen, te huilen, te snikken, te sterven. Toen hij haar zag, liet hij zich meteen in Alices armen vallen. Op dat moment huilde hij nog harder, harder. Zijn hoofd weggestopt tussen haar kastanjebruine haren. Het feit dat ze stilletjes meehuilde, gaf aan hoeveel ze om hem gaf. Mensen troosten. Hij hief zijn hoofd op en zijn gezicht zag rood, rood van het huilen, van het verdriet, van de tranen. Zachtjes veegde ze zijn tranen weg, hoewel ze zich zelf leeg voelde binnenin. Mensen steunen. 'Alice,' fluisterde hij met een gebroken, stille stem. Ze hoorde hoe moeilijk Dan het had om nog maar een woord uit te spreken. 'Voor altijd is ze weg.' Samen met de woorden, vloeide er een traan uit zijn ooghoek. Naar mensen luisteren. 'Stil maar.' Alice wist hoe ze hem kon raken, op een goede manier. Ze gingen naar binnen en Dan maakte duidelijk dat hij wou gaan zitten, misschien wel een hele dag lang. Alice volgde hem, en week geen seconde van zijn zijde. Er simpelweg zijn. Na een tijd stilzwijgen, gewoon bij elkaar zijn, luisteren naar het ademhalen, legt Dan zijn hoofd op Alices schouder. Hij wist dat dat mocht, dat ze niks liever wou dan dat hij weet dat ze er voor hem is. Dat ze er voor hem is. En altijd zou zijn. Ik hou van je.
Het was de dag dat ze op haar gave werd gewezen, de dag dat ze besefte dat ze wel degelijk een talent had met een doel. Een talent met waarde. Met een diepe waarde.