5.9

Aurora

Na zijn kus heb ik een tijdje voor me uitgestaard. Ik snap nog steeds niet hoe hij zo over me kan denken. Ik ben geen van alles wat hij denkt of verwacht en daar zal hij ooit achter komen, maar dat is niet iets waar ik nu aan wil of ga denken.
Met een van pijn vertrokken gezicht schuif ik de leren broek over mijn heupen en kijk dan naar de bloedige strepen op mijn benen. Het valt eigenlijk nog wel mee. Dit zullen geen littekens worden zoals op mijn rug. Dat is in ieder geval een opluchting. Precies zoals Michaël heeft gezegd smeer ik een dikke laag van de pasta over de wonden. Het stinkt minder dan wat Alice thuis gebruikt. Even denk ik aan thuis. Normaal zou Alice op dit moment de spullen klaarleggen voor mijn middag ensemble. Nu zal ik dat zelf moeten doen aangezien ik die broek vandaag alleen nog maar aandoen als het moet. Een jurk is nu gewoon handiger en vertrouwd.
Michaël heeft de tas ergens hier neergelegd voor zover ik weet. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Voor een grot is het hier eigenlijk nog best huiselijk. Het is hier zelfs niet zo koud als ik had verwacht. Naast het bed zie ik de tas staan, die ik snel naar me toetrek. Volgens Alice moet ik die jurk zelf aankunnen trekken. Iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan. De jurk ligt bovenop op het stapeltje en ik sla hem uit, zoals Alice me heeft voorgedaan. Nu alleen nog het aantrekken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik maak snel het hemd los en trek de jurk omhoog langs mijn benen. Armen zijn snel door de mouwen gehaald. Dit gaat eigenlijk best goed. Totdat ik erachter kom dat de sluiting op mijn rug niet te bereiken is.
Nerveus gluur ik door de ingang een andere gang in. Michaël zou me moeten kunnen helpen en de jurk bedekt als het goed is de littekens met gemak nu. Het is niet zoals mijn eigen jurken, die vanaf het holletje in mijn rug dicht gesnoerd moeten worden. Hij zou eigenlijk helemaal niks bijzonders zien.
De beslissing in mijn hoofd is gemaakt en ik sta op, loop de kamer uit en sla af naar rechts. “Michaël?”
Verder kom ik niet, want Nyx land met een klap voor me. Ze grauwt woedend en laat haar tanden vlak voor mijn gezicht flikkeren. Ik hoef haar stem niet te horen om te weten dat ze boos is en daar heeft ze het recht ook toe. Ik heb haar rijder in gevaar gebracht.
“Je mag met me doen wat je wilt.” Star kijk ik naar haar op. “Dat verdien ik.”