5.7

Aurora

In mijn hoofd is Nyx aan het tieren en schelden. Iets over dat ik niet zo’n asociale idioot moet zijn en hem niet waard ben. Natuurlijk heeft ze daar allemaal gelijk in, maar ik moet dit weten. Het is gemeen en laag, maar ik weet geen andere manier. Pas als Michaël bij het uiteinde van deze grot is open ik mijn mond.
“Michaél?”
“Ja, prinses?” Hij draait zich gelaten om en kijkt me aan. Nu pas zie ik de verdrietige blik in zijn ogen, die ik eerder niet heb gezien.
“Je zou echt naar de koning gaan? Voor mij.”
“Natuurlijk. Is dat alles? Dan kan ik nu gaan.”
Ik geloof hem. Om een of andere voor mij ongrijpbare reden zou hij zich laten martelen door de koning om ervoor te zorgen dat ik hem geloof. Als hij zou liegen dan zou hij dit nooit doen. Dat weet ik zeker.
“Blijf.”
Michaëls ogen worden groot en hij verstijfd. “Is…Is dit een test, prinses?”
“Het was een test.” Vanaf het bed kijk ik hem smekend aan. “Ik geloof je. Blijf alsjeblieft hier…”
In zijn ogen is de twijfel te zien en zijn blik schiet van de uitgang naar mij terug. “Dit zeg je alleen maar omdat je mijn dood niet op je geweten wilt hebben.”
“Nee!” De schreeuw verlaat mijn lippen sneller dan ik hem tegen kan houden. Iets wat ik eigenlijk ook niet wilde. “Ik geloof je echt, Michaël.”
“Iets zeggen en doen is iets anders, prinses. Je vertrouwt me niet. Dat heb je nooit gedaan en je geeft altijd alleen maar vage antwoorden. Dat doe je niet als je me gelooft.”
“Ik…” Twijfel schiet door me heen. Ik wil niet dat Michaël doodgaat. Echt niet. Maar ik weet niet of ik het hem kan vertellen of laten zien wat hij wilt weten. Dat is iets wat ik altijd voor me heb moeten houden.
“Iets kleins is al genoeg, prinses.”
“Ik ben bang voor water.” Het flapt er meteen uit en verschrikt sla ik een hand voor mijn mond.
“Bang voor water?” Zoals ik al had gevreesd staart Michaël me verbijsterd aan.
“Ja.” Een beetje beschaamd knik ik. “Het valt wel mee als het tot mijn knieën komt, maar hoger kan ik echt niet hebben. Kom je nu hier of moet ik naar jou toekomen?”