5.4

Michaël

Vanaf Nyx’ rug keek ik onbewogen toe hoe de prinses zich met een hoop moeite op Salazar worstelde. Hij was ver door zijn poten gezakt en stond constant klaar om haar te vangen als het mis ging.
Gisteravond had hij me gevraagd om mijn mening te herzien en nadat ik dat had geweigerd had hij niet meer dan het hoognodige tegen me gezegd.
Aurora kreunde gesmoord toen de tas van haar schouders viel en op het gras landde. Ze wierp een blik omlaag en begon weer omlaag te krabbelen.
Geërgerd sprong ik omlaag en griste de tas weg. Ik slingerde de tas over mijn schouder, waar mijn eigen, kleinere tas ook al hing en klom soepel weer tegen Nyx omhoog.
‘Stap op, prinses. We verliezen een hoop kostbare tijd.’
Zwijgend keek ze me aan en begon weer verder omhoog te krabbelen. Nu ze het extra gewicht van de tas miste ging het al wat sneller en soepeler en na een paar minuten zat ze. Ik wachtte niet tot ze zo ver was en gaf in gedachten Nyx een klein duwtje. Onmiddellijk zette ze zich af, sloeg haar vleugels uit en schoot de lucht in.
Gaan jullie elkaar echt de hele tijd negeren? Vroeg ze terwijl we steeds hoger klommen. Jullie zijn echt de koppigste tweebeners die ik ken.

Tot Nyx’ irritatie negeerden we elkaar de hele vlucht inderdaad. Toen de zon op zijn hoogst was landden we voor een korte pauze, maar nadat we wat hadden gegeten en gedronken dirigeerde ik Aurora weer op Salazar en stegen we weer op.
Uiteindelijk begonnen de spieren in mijn dijbenen te branden en ik wist dat het voor Aurora nog honderd keer erger moest zijn. Nyx had al gemompeld dat ze bloed rook, maar ik hield mezelf streng voor dat het me niet kon schelen dat haar dijen opengehaald werden aan Salazars harde schubben.
Ik loog tegen mezelf en dat wist ik. En stiekem was ik opgelucht toen we eindelijk in de bergen waren.
Nyx brulde en na een paar seconde werd haar roep beantwoord door tientallen andere draken. Hoog boven ons cirkelde een goudkleurige draak en verderop op de rotsen speelden een paar jongere draken.
Niet veel later doemden de vertrouwde berg met zijn grotten voor me op en Nyx dook er briesend van vreugde op af. Mijn hart maakte even een klein sprongetje. Dit was echt thuiskomen.
De warme bron dampte nog net zo heet als altijd, terwijl het meer beneden koel lag te glinsteren in de late zon.
Nog voordat Nyx goed en wel geland was op het zachte mos, sprong ik van haar rug en slaakte een diepe zucht.
Achter me klonk een doffe plof en Salazar gromde bezorgd.
Ik keek om en zag Aurora ineengedoken op de grond naast zijn poot zitten. Haar gezicht vertrokken en haar ogen lichtelijk wanhopig.
Ik voelde me schuldig en begon in mijn tas te zoeken naar de pot. Ik had gisteren de kruiden laten brengen en er zelf de zalf van gemaakt die ik vroeger ook gebruikte. Het verdoofde de pijn en zorgde ervoor dat open wonden sneller en beter genazen.
Het zou echter niet nodig zijn geweest als ik haar vaker had laten stoppen… dat idee schudde ik van me af en liep op haar af.
‘Kom. Ik zal je helpen.’
‘Ik heb je hulp niet nodig.’ Pareerde ze direct.
‘Oh prinses, doe niet zo verdomde koppig. Je ligt helemaal open en ik weet wat een helse pijn dat doet. Kom hier en laat me het verzorgen.’
‘Blijf van me af.’ Ze sloeg naar mijn uitgestoken hand en keek me met een giftige blik aan.
Streng hield ik mezelf voor dat ik het niet aantrekkelijk moest vinden dat ze nog steeds vocht terwijl ze zo verzwakt was. Dreigend wierp ik een blik op Salazar voordat ik me bukte en Aurora van de grond plukte. Ze slaakte een gil en begon op me te schelden toen ik haar zonder pardon over mijn schouder legde.
Ze worstelde en rammelde met haar vuisten op mijn rug, maar ik liep zonder veel moeite de grot in. Ik liep door de gang en ging bij de vertakking naar rechts. De ruimte was nog net zo groot en schoon als ik hem had achtergelaten. Tegen de achterste muur stond een breed bed en daar zette ik haar voorzichtig neer.
‘Hoe durf je!’ woedend staarde ze me aan. ‘Je hebt het recht niet om-‘
‘Hou je mond en zeur niet zo.’ Onderbrak ik haar. ‘Hier kun je me niet zomaar zonder onzinnige reden weg sturen, dus stop met klagen en laat me je helpen.’
‘Onzinnige reden! Ik mag dan wel niet lief, zacht of gewillig zijn en mijn gezicht is dan misschien niet mooi, maar je hebt het recht niet om me zo te behandelen!’
Het was alsof ze me een stomp in mijn maag had gegeven en terwijl ik naar haar staarde vielen de puzzelstukjes op zijn plek.
‘Heeft die smerige hond dat tegen je gezegd?’ ik balde woedend mijn vuisten.