5.2

Michaël

Ik voelde me helemaal leeg, alsof iemand de stop uit mijn gevoel getrokken had. Zonder iets te zien liep ik terug naar buiten, een bekende schaduw viel over me heen en ik voelde Nyx tegen mijn geest drukken. Bezorgd en gespannen.
Het was onmogelijk om haar buiten te houden als ik me niet concentreerde. Zodra ze tot mijn hoofd was doorgedrongen had ze toegang tot mijn herinneringen en ze landde met een klap naast me.
Ooh Mica…
Ik heb me in haar vergist. Ineens voelden mijn benen als rubber en ik leunde zwaar tegen haar zij aan. Ze is net als alle anderen hier. Manipulatief en kil. Ze heeft me gewoon gebruikt om hier weg te komen. Het hulpeloze meisje uithangen, me kussen en ervoor zorgen dat ik van haar ga houden. Hoe heb ik daarin kunnen trappen?!
Ik had mijn vuisten gebald, maar nog steeds trilden mijn handen.
Geruststellend liet Nyx haar hoofd op mijn schouder rusten en ademde warm over mijn borst. Je weet best dat Aurora echt hulp nodig heeft, Mica.
Op het moment dat ik haar hier weg heb stuurt ze me weg! Ze heeft verdomme gewoon het moment af gewacht dat ik door het stof zou gaan om haar hier weg te kunnen halen en zodra de buit binnen was had ze me niet meer nodig!
Zwijgend bleef ik tegen Nyx aangeleund staan en probeerde mijn hart weer aan elkaar te lijmen en te verbergen achter de hoge muur die Aurora zo schrikbarend snel had weten af te breken. Nyx had gelijk, ik wist best dat er echt iets niet klopte en dat de prinses hulp nodig had.
Maar ze wilde het niet van mij. Ze vertrouwde me niet, gaf me geen antwoorden en maakte gebruik van mijn zwakheden.
Zodra het kon zou ik haar training overdragen zodat ik haar niet steeds hoefde te zien.
Waarom ben jij niet bij haar? Wat is er aan de hand? Grommend kwam Salazar over het gras op ons af.
‘Zak in de stront.’ Woest keek ik hem aan. ‘Jij met je walgelijke ideeën. Ik laat me verdomme niet meer gebruiken, ook niet door zo’n vuurspuwende bullebak als jij.’
Wat is er gebeurd?
‘Ik ga naar binnen. We vertrekken morgen ochtend zodra hare hoogheid zich verwaardigd om zich bij ons te voegen.’ Ik snoof en beende met lange passen terug het paleis in, naar de kamers die me waren toegewezen.
Misschien was ik daar eindelijk even alleen.
Nyx wist dat ik ook haar nu niet in mijn hoofd wilde hebben en liet me gaan, hoewel ze teder ergens achterin mijn bewustzijn bleef hangen.
Ik wilde niets liever dan het laatste half uur opnieuw doen. Wat had ik verkeerd gedaan? Ik was naar haar toe gegaan om haar te zeggen dat alles goed zou komen, dat ze hier weg kon. Dat ze veilig zou zijn bij mij en dat ik haar met mijn leven zou beschermen. Dat ik van haar hield en alles zou doen wat ze wilde…